The Last Desert (Antarctica):

Dinsdag 20 november:

14:30 uur in Meer. Het is stil in huize van Schilt. We zitten samen aan tafel, Inge en ik. Ik weet dat we op dit moment allebei hetzelfde gevoel hebben.
Ik ben nog maar 4 weken terug uit de Atacama woestijn en ik vertrek vandaag alweer voor 16 dagen. Dit keer naar Antarctica. Ik zie dat ze droevig is. Ik probeer haar een beetje op te vrolijken door wat grapjes te maken. Ze lacht af en toe. Wat is ze toch mooi als ze lacht dringt tot me door. Waarom doe ik dit? Waarom heb ik hiervoor gekozen? Het antwoord moet ik schuldig blijven. Het is een mix van gevoelens die zeggen dat ik dit moet doen. Ik heb er ook weer gruwelijk veel zin in. Dit keer wordt helemaal anders dan de vorige 4 keer. Voor mij ook weer helemaal onbekend en nieuw. Het enige wat hetzelfde blijft is het afscheid. Daar veranderd niets aan. Afscheid is onherroepelijk verbonden aan het op zoek gaan naar lichamelijke en mentale grenzen. Zover is me dit jaar wel duidelijk geworden.

16:01 uur
Ik stap de trein in en zwaai nog een laatste keer naar haar. Dan gaan de deuren dicht. Terwijl de trein zich op gang trekt kruisen onze blikken nog een laatste keer door het raam van de treindeur. De laatste figuurlijke messteek recht in het hart van ons allebei. Weg…..De reis gaat eerst naar Schiphol. Dan vliegen naar Frankfurt. Van Frankfurt vliegen naar Beunos Aires Brazil. Dan een taxirit van 44km naar een andere luchthaven in Beunos Aires. Van daaruit vertrek ik weer voor een vlucht naar Ushuaia Argentinië. In totaal zal ik een slordige 44 uur onderweg zijn alvorens ik daar aan zal komen. Vanuit Ushuaia is het dan nog 2,5 dag varen tot Antarctica. Een hele trip om even een rondje te gaan rennen.

De vlucht naar Frankfurt is maar kort. Een uurtje. Stijgen en direct dalen. Dakprofiel vliegen noem ik het. Naast mij zit een man. Ik schat hem hetzelfde als ik, een jaar of 40.
Althans lichamelijk. Geestelijk denk ik dat hij nog wat mag groeien voor zijn leeftijd want hij zit een uur lang naar Beevis and Buthead te kijken. Ik probeer me te bedenken of dat ook leuk was in de tijd dat ik er zelf naar keek. Helaas, te lang geleden. Ik weet het niet meer. Op de luchthaven in Frankfurt is het druk. Ik zoek gate C16. Ik volg de borden en mag zodra ik het heb gevonden direct de paspoortcontrole in. Dit gebeurt tegenwoordig automatisch. Heel gemakkelijk. Je legt je paspoort op een glas zodat deze gescand kan worden. Als het in orde is moet je enkele seconden in een scherm staren. Je gezicht wordt dan vergeleken met de foto op je paspoort. Vraag me af of ik een foutmelding zal krijgen omdat ik op de foto nog geen baard heb en nu wel. Ik krijg groen licht gelukkig. De 777 wenkt.

00:40 uur
Lasagne op het menu. Vegetarische of ze zijn de gehakt vergeten.
Het is fris in het vliegtuig. Het is verleidelijk om het dekentje te pakken en over me heen te gooien. Een snelle blik rondom me besluit me om het niet te doen. Niemand zit met een dekentje om zich heen. Zou een beetje raar zijn als de enigste persoon in het vliegtuig die naar de zuidpool gaat met een dekentje rond hem zou zitten omdat hij het koud heeft. Ik voel me al een paar dagen niet zo lekker. Keel voelt dik aan ik hoest regelmatig. Ik ben sinds mijn terugkomst uit de Atacama niet in orde. Ik heb ook maar twee keer getraind de afgelopen 4 weken. De kaars is aardig opgebrand denk ik.

9:00uur
Volgens het vluchtschema op mijn scherm voor me is het nog een kleine 3 uur vliegen tot we landing in Beunos Aires. In tegenstelling tot al mijn vorige vluchten heb ik redelijk kunnen slapen vannacht. Het was rustig in het vliegtuig.
Nu moet ik alleen ontzettend naar de wc. Probleem is dat mijn buurvrouw nog ligt te slapen. En daarnaast ligt buurman ook nog te slapen. Ik heb al eens geprobeerd zachtjes aan te stoten maar ze wil niet wakker worden helaas. Ik zal het nog even op moeten houden. Voordeel daarvan is dat straks de ontlading en opluchting alleen maar groter wordt.

11:00uur
EINDELIJK…de ontlading is geweest! Net op het moment dat mijn lieftallige buurvrouw wakker werd kwamen ze met het ontbijt langs. Het is al niet zo ruim in een vliegtuig dus om op het moment dat iedereen zijn labiel klaptafeltje naar beneden heeft staan te gaan wandelen dat is niet zo een goed plan. FF volhouden dus. Ik kijk naar beneden en kom tot de conclusie dat ik 3 maand zwanger ben. Hm snel eten dus. Ik hoop dat ze dat naast me ook doen.
Terwijl ik naar het toilet wandel zie ik verderop  een bekende zitten. Althans, ik denk dat ik hem ken. Het is Marek. Marek is een Poolse man die ook de 4deserts loopt. Een boom van een vent die bovendien beresterk is maar eigenlijk veel te zwaar is om te lopen. Hij is de vriend van Michael. Marek is een vriendelijke vent die meedoet voor het avontuur. Wedstrijd is niet zijn ding. Hij wandelt en geniet. In tegenstelling tot mij, ik loop hard en geniet. Ben benieuwd of we straks samen onze reis vervolgen richting Antarctica.

Nadat we geland zijn blijkt inderdaad dat ik het goed gezien heb. Het is Marek. We ontmoeten elkaar bij de douane controle. Een blij weerzien. Altijd speciaal en leuk om mee te maken. Ik vraag hem wanneer Michael komt. Michael is de goede vriend waar ik veel mee samen loop. De man waarop ik aan de finish bij de Atacama heb gewacht. Het antwoord ontstemd me. Michael komt niet. Michael struggeled met zijn gezondheid weet Marek me te vertellen. Hij is na de Atacama ziek geworden en is er nog niet bovenop. Hij is blijkbaar te zwak om de kou in te gaan. Jammer, heel jammer. Dat betekend voor mij dat ik veel alleen ga lopen de komende tijd.

13:47 plaatselijk:
Het wachten op het vliegveld in Buenos Airos duurt lang. De volgende vlucht stijgt pas op om 15:37uur. Ik heb al gegeten en gedronken. Echt veel meer als een koffiebar en restaurant is er niet op deze kleine luchthaven. Ik zit aan het raam van de bar met uitzicht op the atlantische oceaan. Ik dacht dat die er blauw zou uitzien maar het is een bruine grote plas waarvan ik de overkant niet kan zien. Het is het nu 33gr C.
Een schril contrast met het onbekende waarnaar ik afreis.

Hieronder voor de liefhebbers een beschrijving van Antarctica.

Antarctica wordt omringd door de Atlantische Oceaan, de Indische Oceaan en de Grote Oceaan (volgens de oude indeling in oceanen). Alle zeegebieden rond Antarctica, bezuiden de 60e breedtegraad, worden tegenwoordig benoemd als de Zuidelijke Oceaan (of Antarctische Oceaan). Het land en het water rond Antarctica wordt gezamenlijk aangeduid met de term Antarctis.

Antarctica is bijna volledig bedekt met een ijskap en het continent is het koudste gebied op Aarde. De laagste temperatuur ooit gemeten in een weerstation was bij het Vostokstation op 1000 kilometer van de Zuidpool: −89,2 °C (officieus −91 °C), Volgens metingen van de NASA is op 10 augustus 2010 op een hoogvlakte bij het midden van Antarctica een temperatuur van −93,2 °C waargenomen. Of dit kouderecord ook erkend gaat worden door de Wereld Meteorologische Organisatie is nog onbekend. Antarctica is het continent met de laagste gemiddelde luchtvochtigheid. Van al het ijs op de wereld ligt 90% op Antarctica. De gemiddelde dikte van de ijskap bedraagt 2200 meter en op het dikste punt is het ijs zelfs 4776 meter dik.

Vraag me af hoe ze dat gemeten hebben. Moet wel een hele lange boor geweest zijn. Kortom, een speciale plek op aarde.

Donderdag 22 november:

Mocht je in Ushuaia werken dan kun je lekkere lange dagen maken. Het is hier maar een paar uur donker in de nacht. Gisteren om 22:30 uur gaan slapen terwijl het nog gewoon licht was en ik werd vannacht om 3 uur wakker en het was alweer licht aan het worden. Toen ik gisteren op mijn hotelkamer aankwam heb ik eerst de verwarming maar eens uitgezet. Het was er denk ik wel 30 graden. Ik heb trouwens gemerkt dat het in elke winkel, restaurant of andere openbare plek ongelofelijk warm is. Ideale plek voor de familie Geerts hier. Ik zou verhuizen als ik jullie was. Even voor diegene die de familie Geerts iets minder kennen. De familie Geerts is de familie van Inge, mijn vrouw. Als je daar een bezoek brengt dan kun je ongeveer na een minuut of tien je hartslag meten door alleen maar je kop vast te houden. Die wordt namelijk door de hitte bij elke hartslag een liter of 5 groter. Als Inge en ik er naar toe gaan dan ontdoe ik mij meestal vlak voor binnenkomst van het merendeel van mijn kleding anders is korting bij het crematorium aan het einde van de avond een feit. Misschien ken je het gevoel dat als je een natte scheet hebt gelaten dat je billen zo tegen elkaar schuiven? Dat heb ik daar een hele avond.

Na een goed ontbijt ben ik samen met Marek een bezoek gaan brengen aan het National Park van Fin del Mundo (einde van de wereld). Dezelfde taxi chauffeur als die ons vanuit de luchthaven naar het hotel heeft gebracht heeft ons de hele dag de mooiste plekken van Ushuaia laten zien. Beetje moeilijk te beschrijven in Acerti 😉 maar geloof me. Het einde van de wereld is spreekwoordelijk ook het einde. Gelukkig een dikke jas aangedaan vanmorgen want het is hier f*cking koud. Een snijdende wind die dwars door je kleren heen gaat. Dat beloofd wat de komende dagen.

Ik ben al heel wat bekenden tegengekomen in Ushuaia. Ook Hichame waarmee ik de afgelopen races hotelkamers heb gedeeld is aangekomen. Het was weer een blij weerzien en warm ontvangst. Het is een vreemde gedachte dat we elkaar waarschijnlijk na deze race nooit meer gaan zien. Maar dat is voor later. Eerst nog even een rondje rennen. Ik heb er zin in ondanks dat de verkoudheid van de afgelopen dagen niet weg wil gaan. Ik lijk af en toe wel een kettingroker met mijn gehoest en geproest.

Pinguïns zullen nogal schrikken als er zo een bulderende Pipo in een veel te grote Parka voorbij komt rennen.

Etenstijd. Tot morgen.

Vrijdag 23 november:

Het is al 20:45 als ik de telefoon nog eens ter hand neem om wat lektuur te maken voor jullie en voor mezelf. Deze middag zijn we per schip vertrokken naar Antarctische wateren. Ik lig op mijn bed in de hut op het schip. Aan de andere kant van de hut op een bed ligt Hichame. We liggen weer samen. Samen in een kajuit van de Plancius. Een Nederlandse expeditie schip wat op de antarctische eilanden vaart. Dat is een leuke bijkomstigheid. We hebben zojuist ons avondeten gekregen en wachten totdat er iemand de gear check komt afnemen. Dan kan alles weer de tas in.

Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat de komende dagen. In de briefing hebben ze gezegd dat de eerste uren rustig water zou zijn maar rond middernacht komen we in open water en verwachten ze windsnelheden van 70 knopen. Dat betekend windsnelheden van meer dan 200km/h!! Voor Nederlandse begrippen betekend dat dus orkaan kracht. Op de verpakking van de sea-sickness patches staat duidelijk 1 per keer te plakken achter de oren maar ik ben nu toch aan het twijfelen of ik er mijn smoeltje niet mee ga behangen. Ik denk dat ik anders wel weet waarom een minimum 80 liter waterproof zak tot de verplichte uitrusting hoort. Die hoeveelheid kots die ik hier ga produceren gaat niet passen in dat 1,5 liter papieren zakje waarvan er hier elke meter in de gangpaden hangen.

Zoals gezegd: ik ben benieuwd.

Het is inmiddels 23:35 uur. We hebben net onze gearcheck achter de rug. Alles in orde. Ik had niet anders verwacht. Ik ben thuis vertrokken met 2 mega koffers en een rugzak vol materiaal en eten waarmee ze Poetin zijn leger 3 maanden mee kunnen onderhouden. Na alles weer op zijn plek gestoken te hebben is het bedtijd. De eerste nacht op de Plancius. Show begins.

Zaterdag 24 november:

7:29 uur

Ik heb net gedoucht in onze cabine. Althans het leek meer op oefeningen core-stabiliy. Tot 1:00 uur vannacht geen vuiltje aan de lucht maar daarna werden de golven steeds heviger. Als ik nu uit het raam kijk dan zijn ze een meter of zes. Het schip deinst op en neer. De patches achter mijn oren tegen de zeeziekte doen goed hun werk maar ik merk dat ik tegenaan de misselijkheid grens. Om 8:00 uur is het ontbijt en ik benieuwd of het daarmee beter wordt. Ik hoop in ieder geval  van wel.

Het is nu 19:10 en iedereen is begonnen aan het diner. Ik niet. Ik ben zo ziek als een hond. Ik heb de hele dag al in bed gelegen maar het betert niet of nauwelijks. Ik weet één ding zeker. De combi Bart en boot gaat niet samen. Al een hele dag rolt het schip onophoudelijk over de enorme golven. Bij elke golf schuif alles door onze cabine. De hele cabine kraakt. Sterker nog: het hele schip kraakt. Voor mij kan het snel genoeg maandag zijn.

Zondag 25 november:

6:30 uur.

De nacht was weer onstuimig. De Plansius had alle moeite om koers te houden. Alles in onze cabine verschoof om de 2 seconden naar links en naar recht. De ergste nacht tot nu toe.

Ik ben benieuw hoe ik me straks voel tijdens en na het ontbijt. Op dit moment gaat het redelijk voel ik maar ik lig nog dus dat zegt niet zo veel. Het schip dienst rustig over de golven. Het voelt aan of je in een hangmat ligt en iemand doet je zachtjes heen en weer wiegen.

Na een ontbijt te hebben genuttigd wat totaal niet smaakte omdat ik geen honger heb ben ik een verkenningsronde op het schip gaan maken. Vooral buiten omdat de buitenlucht goed is voor je wanneer je je niet zo lekker voelt. Het is koud en kil buiten. Er snijd een vlijmscherpe wind langs mijn gezicht. Ik hou het daarom niet langer dan 5 minuten vol en ga weer naar mijn cabine. Ik plof op bed en binnen een mum van tijd val ik weer in slaap.

Ik schrik wakker van een vrouwelijke stem die door de intercom galmt. “Good morning ladys and gentlemen. In about 5 minutes every person must be at the lounche to maintain the mandatory briefing about the zodiak approache”  Ik rol mijn nest uit en ga naar de badkamer. Ik zie er lekker uit merk ik. Ik lijk wel een zombie. Mocht Wim Kok nog leven dan zou hij spontaan jaloers worden op de wallen die als koffiezakken onder mijn ogen hagen. Ik klets wat water door mijn gezicht en schiet mezelf een joggingbroek aan. Ik strompel de trap af richting lounche en schenk een bak thee in. Mentaal afwezig hoor ik stuks gebrabbel aan. Ik pak nog een bak thee en drink hem snel leeg. Ik wil terug naar de cabine. Ik merk dat liggen het beste werkt tegen zeeziekte. Wanneer de briefing gedaan is strompel ik de trap weer op en kruip in mijn nest. Nog geen 2 minuten later klinkt weer de pieptoon voor een announcement. De stem verteld dat er walvissen voor het schip uitzwemmen. Sorry maar daarvoor kom ik op dit moment niet uit bed. Ik kijk wel naar Discovery volgende week. Ook de lunch sla ik over.

Ik word met de minuut mottiger. Het schip vliegt op en neer en heen en weer. Ik moet denken aan: ‘ de Marie-Louise danst op en neer. Ze gaat dwars door de woeste orkaan’.

Nou en of!

Hichame komt me halen voor het avondeten. Ik merk dat hij bezorgd is. Sorry Hich I’m not comming I have to puge I think. Hij spoort me aan om toch te komen en trekt aan mijn arm. ‘Allright I’m comming’. Ik loop met hem mee naar het restaurant. Als we er bijna zijn merk ik dat ik moet kotsen. Ik ren terug naar de hut en probeer het. Maar er komt niets. Niet moeilijk als je niets eet, dan kan er ook niets uitkomen. Geen goede vooruitzichten voor morgen bedenk ik me. Ik ga weer in mijn bed liggen en val weer in slaap.

Maandag 26 november:

4:15 uur

Hichame zijn wekker loopt af. Ik wordt wakker voor het eerst sinds ik gisteravond in slaap gevallen ben.

‘Good morning Bart. You’re still allive I see’ zegt hij lachend. Yes I Am! Zelf ben ik ook blij dat ik wakker geworden ben. Wat voelde ik me beroerd gisteren. We kleden ons aan en pakken onze spullen voor een lange dag. De organisatie heeft gisteren vermeld dat we tussen de 10 en 12 uur gaan lopen. Gelukkig weet Hichame mij dat allemaal te vertellen anders had ik het nooit geweten.

Om 5:00 uur schuiven we aan bij het ontbijt. Ik voel me redelijk en heb weer honger gelukkig. Het schip ligt voor anker en deinst niet meer zo op en neer. De zee tegen Antarctica aan is rustig. Ik eet zoveel ik kan maar wel verantwoord.

5:40 uur

Bepakt en gezakt zakken we af naar dek 3 waar de zodiacs te water gelaten worden. De buitendeur staat er open en ik merk dat er een snijdende wind staat en dat het ook maar eens sneeuwt. Vooralsnog vind ik het niet erg dat het wat kouder is want door de enorme berg kleren die ik aanheb loopt de reusel stilletjes aan langs mijn 2 bilwangetjes naar onder. Er kan acht man mee met een Zodiac. Een zodiac is trouwens een stevige rubberboot die ze in het leger ook gebruiken.

Bij de briefing tijdens het ontbijt word nogmaals medegedeeld dat we tussen de 10 en 12 uur lopen en dat we rekening moeten houden met ons proviand. Dat is trouwens een verhaal op zich. Ik zal het in het kort proberen uit te leggen. Op Antarctica mag geen enkel kruimeltje of papiertje achtergelaten worden. We zijn daarom verplicht een Tupperware bak mee te nemen en deze laat je achter bij het startpunt. In die bak zit dus je eten voor een hele dag. Klein detail: al het papier en verpakkingsmateriaal moet van te voren verwijderd worden. Al je eten zit dus onverpakt in je voerbak. Op zich geen probleem zou je zeggen maar…..je voelt hem al aankomen. Bartje heeft twee frangipanes en 2 wafels bij. Geen probleem. Wat ik ook nog heb meegenomen zijn 3 energie bars van Powerbar. Nou ik kan je verzekeren je hebt aardig wat power in je mond nodig als je die wilt gaan nuttigen. Die waren niet kapot te krijgen door de vorst. Helaas. Hopen dat twee wafels en 2 frangipanes voldoende zijn.

Om 7:15 valt het startschot. De organisatie heeft een ronde rechtsom uitgezet van ca 4 km en een ronde linksom van ca 3,5km. Telkens als je de finish passeert mag je dus eten en je bidonnen vullen. Eten onderweg is strikt verboden. Ik merk al direct dat ik niet ben hoe ik wil zijn. Hartslag gaat direct de hoogte in en ik moet temperen. Mijn kop staat op exploderen. Het is tenslotte nog ca 10 a 12 uur te gaan. Ik kom terug bij de finish en steek een halve wafel in mijn mond. Zo snel als ik kan druk ik hem achter in mijn keel. Een slok water en weer weg. Ik loop achter iemand aan en vergeet daarbij op de tekens te letten die markeren waar we heen moeten. Op een gegeven moment dringt tot me door dat ik al een hele tijd geen tekens meer hebben gezien. Ik kijk achter me en zie nog iemand komen. Dat lucht op. Na nog een kilometer te hebben gelopen en nog steeds geen tekenen te hebben gezien begin ik te twijfelen. Ik draai om en loop terug. Ik kom Bruno tegen en vraag of hij tekens heeft gezien. Niets dus. Dan maar teruglopen tot het laatste zichtbare teken.

Dat blijkt dus zo een anderhalve kilometer te zijn. Dat wil zeggen dat ik drie kilometer voor Jan met de korte achternaam heb gelopen. We hadden er scherp naar links moeten afdraaien. Maar geen nood , kop op en rennen. Gedane zaken nemen geen keer.

Ik ben absoluut verre van in orde. Het gaat moeizaam. Alle ledematen doen zeer. Vooral heupen en knieën. Ik heb door drukte en ziekte de afgelopen 4 weken maar 2 keer getraind en dat breekt me nu op. Mijn lichaam schreeuwt om genade. Helaas die krijgt ze niet. Ik besluit de moeilijke stukken te wandelen en de goed begaanbare stukken te rennen. Ik vermoed dat ik ergens rond plaats 12 of 13 hang. Ik heb me voorgenomen dat de uitslag vandaag niet belangrijk is en dat uitlopen prio 1 is. Na en uur of 4 dalk ik zomaar over het parcours. Rennen gaat al een poos niet meer. Mijn voeten zijn doorweekt omdat mijn gaiters het begeven hebben. Ik besef dat het nog minimaal 6 uur te gaan is en dat doet zeer. Dat doet zo zeer dat het onmogelijk is om het te beschrijven. Het enigste heldere wat ik nog kan denken is: aan alles komt een eind.

Na 11 uur lopen vlaggen ze me af. Wat een fantastisch gevoel. Hoeveel km ik heb gedaan dat weet ik niet en doet er voor mij op dit moment niet toe. Ik ben er. Dat is het belangrijkste. Ik pak mijn parka uit mijn drop-bag en doe hem aan. Ik shake van de kou en krijg de rits niet dicht. Gelukkig helpt Mary me. Even verderop ligt een zodiac te wachten. Ik loop er naar toe en krijg een reddingsvest aangereikt. Verplicht op de zodiac. Zonder vest geen toegang. Ik murw mezelf in dat ding. Althans dat probeer ik. Ook hier moet deze kleuter bij geholpen worden omdat mijn handen verkleumd zijn en mijn hersenen niet na kunnen denken hoe ik dat ding ook alweer aan moet doen. Als alles gereed is stap ik de Zodiac in een vertrekken we richting schip. Het is een ritje van ca 10 minuten over woelige baren. Het water klets over de boot heen. Ik denk aan de warme douche die wacht.

20:45 uur

Diner inmiddels achter de kiezen. Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk te eten maar ik merk dat de maag zeker nog niet de oude is. Time to sleep. De Plancius is inmiddels weeral vertrokken naar een ander deel van Antarctica. Ik hoop dat het in hemelsnaam niet te ruw is vannacht en dat ik een beetje goed kan slapen.

Welterusten.

Dinsdag 27 november:

11:00 uur

Ik heb vannacht goed geslapen. Niet wakker geweest. Ik had anders verwacht omdat we de verwarming op snijbranden hadden gezet om onze schoenen en kleren te drogen. Bovendien zijn we gisteravond alweer gaan varen  naar een andere plaats. Er was een lichte deining die me in slaap heeft doen vallen. Na het ontbijt wat om 8:00 uur is aangevangen hebben we een briefing gehad. Het schip is nog steeds aan het varen en zal hoogstwaarschijnlijk rond 12:00 aanmeren op de volgende ligplaats. Rond dezelfde tijd zal ook de lunch geserveerd worden. Rond 13:00 uur zullen we dan weer afzakken in de Zodiac. Het zal een race worden vandaag van ca 4 a 5 uur. Volgens de organisatie is het rondje van 3 km. 1,5 kilometer stijgen en 1,5 km dalen. Het zal weer een zware etappe worden met andere worden. Ik hoop dat het beter gaat als gisteren.

20:45 uur

De kaars uit en hij zal deze week niet meer gaan branden. Zoals eerder gezegd zou het een zware etappe worden en ze hebben woord gehouden. Rondjes van 2 km op een sneeuw gletsjer. 1,5km stijgen en 1,5km dalen. De eerst rondjes waren een ramp. De sneeuw ligt meters dik en is vers. Je kunt dus al wel raden wat er gebeurd als je een kudde mafkezen daaroverheen stuurt. Tot je biljartballen erin.

Heel vermoeiend en frustrerend is dat. Telkens jezelf er weer uit zien te trekken. Na een rondje of 4 is de meeste sneeuw wel aardig platgetrapt en is het redelijk begaanbaar. Maar zoals ik al zei bij mij is de kaars uit. Voor diegene die een goede uitslag van me verwachten, stop met dromen want alle reserves zijn uitgeput. Mijn knieën en heupen geven pijnscheuten bij iedere stap. Zo ook mijn rug. Smorgens moet Hichame me helpen mijn sokken en schoenen aan te doen. Zelf lukt het me niet meer. In mijn rechtervoet zit van binnen iets niet juist. Als ik erop land ook daar pijn. Bij elke stap. Ik had er gisteren al last van maar heb er niets over vermeld omdat het al één grote klaagzang was. Je wilde toughness, nou dan krijg je toughness. Moet je niet mekkeren ook.

Het positieve aan deze etappe is dat we tussen de pinguïns liepen. En wanneer we in de Zodiac richting land vaarden hebben we ook 2 walvissen gespot op ca 50m. Wat een enorme reuzen zijn dat.

Op dit moment lig ik in onze cabine op bed. Mijn beeldscherm is wazig. Niet omdat het zo vuil is maar omdat ik mij ogen niet open kan houden. Er zit een soort branderig gevoel in. Ondanks dat ik consequent een zonnebril of skibril draag komt de sterke uv er toch doorheen. Zonder bril kun je buiten niets zien door de schittering. Volgens de dokter heeft het ook te maken met uitdroging. In de etappes drink ik te weinig omdat het nu eenmaal niet zo dorstig weer is op Antarctica.

Terwijl we het avondeten naar binnen aan het werken waren kwam Zeana van de organisatie met de fijne mededeling dat er morgen een etappe van 12 uur op de planning staat. De moed zakte in mijn schoenen. Aan de buitenkant lach ik vrolijk mee met mijn tafelgenoten maar van binnen snak ik naar het einde. Het is genoeg geweest. Tijd om te gaan slapen.

Woensdag 28 november:

Het motto van vandaag: ‘We gaan je mentaal proberen te breken’. Vandaag was tegen het onmenselijke aan vind ik. En zo waren velen met mij.

Deze ochtend om 9:30 uur gestart op Paradise Bay en om 19:45 was de finish. Rondjes van 1,4 km op een snowmountain. 700m omhoog en 700m dalen. Alles in de verse sneeuw. Net zoals gisteren de eerste rondjes tot knikkertjes erin en wanneer er eenmaal een baantje gemaakt was had je 20 cm om over te lopen. Uitgeput en gesloopt zo voel ik me. Mijn kop is twee keer zo dik alsook mijn handen. Zoals reeds eerder vermeld heeft dat te maken heeft met niet genoeg gehydrateerd te zijn. Bovendien heb ik iets nog steeds iets aan mijn rechtervoet. Ik ben geen dokter maar het voelt niet goed aan. Het voelt alsof er middenin iets gebroken is. Ik ga er echter nog niet mee naar de doc want ik ben bang dat hij zegt dat ik niet meer mag starten. Ik ben nu al zo een eind gekomen en dat gaat niemand voor mij verpesten.

Om 21:00 kunnen we eindelijk aanschuiven aan het avondeten.

21:50 uur

Avondeten was weeral super. Niets op aan te merken. Mary had nog een verassing in petto tijdens het eten. Morgenochtend 5:00 uur ontbijten en om 5:45 de Zodiac in. Dat had niemand verwacht na vandaag. We hadden een normalere kortere dag verwacht na deze uitputtingsslag maar helaas. Er staat ons wederom een lange dag te wachten. Ik ga proberen zo goed mogelijk te slapen.

Welterusten.

Donderdag 29 november:

4:15 uur gaat de wekker. Weinig geslapen ondanks de grote vermoeidheid. De hele nacht heb ik de longen uit mijn lijf gehoest. Geen idee wat dat zou kunnen zijn. Weet alleen dat het al vanaf het begin is en dat het alleen maar erger wordt.  Hichame en ik proberen een broek en een trui aan te doen. Dat valt niet mee. Alles spieren zijn stijf en doen zeer. Ondanks de pijn hebben we toch een heleboel lol met zen tweeën. Hichame lacht me constant uit met het feit dat ik absoluut niet lenig ben en met de vorm van mijn voeten. Ik lach hem uit met zijn zweverige yoga gedoe. You look like a pussy man when you’re doing that.

Ik kijk uit het raam en zie heel veel sneeuwvlokken bijna horizontaal uit de hemel vallen. Dat betekent veel wind, en dat betekent heel koud. De golven zijn hoog dus de wind wordt in ieder geval bevestigd. Ik kijk in de spiegel en schrik me een hoedje. Ik zie er uit als een drugsverslaafde. Mijn ogen zijn rood en dik en mijn neus is kapot. Ik klets wat water door mijn gezicht in de hoop er wat florizanter uit te komen te zien maar dat blijkt vergeefse moeite. Om 5:00 uur schuiven we aan bij het ontbijt. Mary en haar crew zitten er al. Ze spreekt ons toe dat de start uitgesteld is door het slechte weer. Het is onverantwoord nu naar buiten te gaan. Niemand op de hele f*cking boot zal dat erg vinden. Ik ook niet. Ik eet een monsterontbijt en ga terug naar mijn cabine waar ik op bed plof en weer als een blok in slaap val.

9:00 uur

Ding dong klonkt er door de intercom. We worden gemaand bepakt en bezakt om 10:00 uur in de lounche te zijn. Om 10:15 gaan we de Zodiac in naar het vaste land. Het is berekoud buiten. De wind waait met ca 150km/uur in het aangezicht wanneer we over de golven kletsen. Niemand heeft een idee hoelang de etappe gaat duren en er is niemand die het durft te vragen aan Mary. Bibberend van de kou verwissel ik mijn laarzen in loopschoenen. Het is zo koud dat ik mijn downjacket die ik normaal voor na de race bewaar al aan doe voor de start. Nog steeds weet niemand wat ons te wachten staat. Het is 11:00 uur en Mary geeft het startsein. Het parcours is wederom een besneeuwde gletsjer waar eerst het baantje platgelopen moet worden alvorens je fatsoenlijk kan lopen. In de eerste ronde van ca 2km begint het ook nog eens te sneeuwen en te ijzelen. Desondanks de kou zweet ik me te pletter. Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar ik wordt kletsnat onder de lagen kleding die ik aangedaan heb. Ik rits mijn jasje open maar het helpt niets. Het voelt alsof alle kracht uit mijn benen wegvloeid. Ik probeer het te ontkennen maar ik heb genoeg ervaring om te weten dat het de man met de hamer is. We hebben nog geen volle ronde gedaan en hij is er al. Vreemd maar het is zo. En hij slaat hard, enorm hard. Eenmaal terug bij de start liggen de Tupperware boxen waar ons eten in zit. Ik kniel neer bij de mijne en begin mezelf vol te proppen. Ik sterf van de honger en werk alles naar binnen. Oh dat voelt goed. In mijn ooghoeken zie ik de crew bezorgd naar kijken. De doc komt naar me toe en vraagt of alles in orde is. Met mijn mond vol frangipane lieg ik dat alles ok is met me. Eenmaal volgepropt vervolg ik mijn weg de snijdende kou in. Door het stilzitten heb ik het ineens wel koud gekregen. Jammer genoeg heb ik geen vestje op overschot meer in mijn backpack dus ik zal het ermee moeten doen. Hoe harder je loopt hoe warmer je het krijgt hou ik mezelf voor. Het probleem is echter dat hardlopen niet wil lukken. Te veel pijn in mijn rechtervoet. Het zal snelwandelen worden. Eenmaal weer bij de finish aangekomen wordt iedereen in kennis gesteld van de duur van de etappe. We zullen lopen tot 19:00 uur! Dat moet een grap zijn. Of zou ik het verkeerd verstaan hebben. De moed zakt in mijn schoenen. Nauwelijks een half uur onderweg, ijskoud, nat, geen eten meer, een voet waarvan het lijkt of ze er elke stap met breinaald in zitten te prikken en met een lichaam wat protesteert en dan in de wetenschap komen te zitten dat je nog bijna 7 uur mag vertoeven op een ijsberg vol met pinguïns. Beste lezers, ik kan je verzekeren dat er dan een mentaal stukje afbreekt bovenin wat nooit meer opgebouwd kan worden. Op een gegeven moment heb ik als afleiding van de pijn in mijn voet maar zonder handschoenen gelopen in de hoop dat mijn handen meer pijn gingen doen dan dat mijn voet al deed. Een mens kan rare gedachten hebben in tijden van nood zo blijkt.

Om 19:23 uur zat de etappe er voor mij op. Ik steek het niet onder stoelen of banken maar voor mij is deze hele Antarctica ervaring een lijdensweg. Zowel lichamelijk als geestelijk ben ik tot nu toe elke dag al op de proef gesteld. Er is één ding waar ik honderd procent zeker van ben. Ik zal buigen, maar barsten nooit.

Terwijl ik dit schrijf lig ik in een warm bed en heb net heerlijk gegeten op het schip. Er is wederom een eind gekomen aan een zware dag. Het stukje bovenin wat vandaag is afgebroken heeft de ziel gesterkt!

Welterusten.

Vrijdag 30 november:

5:30 uur worden we verwacht in de lounche. Dropbag is niet nodig enkel race kledij en de backpack. Vandaag alleen nog een klein stukje rennen voor de foto’s en de medaille. Ik kan nog niet echt geloven dat het voorbij is. De Grand-slam + de MDS is binnen.  Tijd om naar huis te varen. Misschien moet ik dat even uitleggen. De lange etappe van gisteren had blijkbaar een reden. Ze verwachtten namelijk heel slecht weer en er moet nu eenmaal voldaan worden aan de 250km. Omdat die gisteren bereikt is hoeven we vandaag enkel nog een klein stukje te rennen voor de foto.

Zodra we weer op open zee zijn trek ik me weer terug in mijn cabine. Ik heb het gevoel dat de patch die ik gisteren geplakt heb niet helpt. De golven zijn enorm en doen het schip hevig door elkaar schudden. Door de intercom klinkt de vertrouwde vrouwelijke stem we ons klaar moeten maken voor increasing winds en waves. Nog meer, vraag ik mezelf af. Het kan volgens mij niet erger.

20:00 uur.

Nou en of het erger kan. Alles in de cabine schuift en beweegt. Hichame en ik glijden elke golf van het voeteneind richting het kopeind en vice versa.  50 knopen wind wordt gemeld door de intercom. Alle dekken zijn gesloten en bij dek 1, 2 en 3 worden de luiken voor de ramen gemonteerd doordat de golven tegen de ramen beuken. Ik voel me wederom misselijk en zwak. Het avondmaal sla ik voor de zoveelste keer over. Ik probeer nog wat te lezen in mijn boek maar de letters zijn te wazig en ik kan mezelf niet concentreren. Het zal een lange nacht worden.

Zaterdag 1 december:

7:45 uur

Zoals gisteren gezegd, het zou een lange nacht worden. En of het er eentje was. In de cabine staat niets meer op zijn plek deze ochtend. Gelukkig moeten we niet meer rennen. Door de intercom wordt gemeld dat de deuren van het ontbijt open gaan om 8:00 uur. Gelukkig heb ik een klein hongerke dus ik kleed mezelf aan. Wanneer ik in de spiegel kijk schrik ik van mezelf. Man man wat zie je eruit denk ik bij mezelf. Als ik terug naar het bed loop is Hichame ook wakker en schieten we samen in de slappe lach. Mister Cokeman zegt hij. Je ziet eruit alsof je een overdosis hebt genomen zegt hij terwijl hij niet kan ophouden met lachen. Het ontbijt is zoals elke ochtend een lopend buffet. Ik zie alleen maar mensen de moonwalk doen. Borden, kopjes en schotels alles rammelt of valt op de grond.

Nog 2 dagen deze miserie en dan ben ik er vanaf.

Excuses dat ik niet meer te vertellen heb. Het enige wat ik wil doen is slapen.

Zondag 2 december:

De crew heeft ons gewaarschuwd dat we rond middernacht Drake Passage zouden passeren en dat we rekening moesten houden met hevige golven in combinatie met windkracht van meer dan 50 knopen. Elke keer kan het een beetje erger zo lijkt het wel. Het zou een onstuimige nacht worden. En zo gebeurde. We waren al wat gewend maar dit had niemand verwacht. Ondanks we alles goed hadden opgebergd en vastgelegd was het een hele nacht een geschuif van spullen doorheen de kamer. Niets was veilig. Zelfs Hichame en ik rolden heen en weer. Af en toe best lachwekkend maar op een gegeven moment is de lol er wel een beetje af.

Het is nu 17:00 uur in de middag en we zijn inmiddels op stille wateren beland.

Omstreeks 18:30 uur begint het diner en aansluitend de prijsuitreiking.

Ik kan nog steeds niet geloven dat het helemaal gedaan is nu.

Dinsdag 4 december:

Ik heb 3 december overgeslagen omdat ik de hele dag bij heb moeten komen. Of dat het genoeg is weet ik niet maar ik vrees van niet.

Deze ochtend vroeg vertolken met de taxi naar de luchthaven van Ushuaia. Vanuit daar vlieg ik naar Buenos Airos. In Beunos Airos mag ik een taxi nemen naar een andere luchthaven in de stad en dan vlieg ik van daaruit naar Frankfurt. Vanuit Frankfurt is dan de laatste vlucht naar Amsterdam. Morgen om 13:30 uur land ik daar. Ik ben dan in totaal 16 dagen weg geweest. Dat is 16 dagen te lang maar is onontkomelijk aan de geweldige ervaring die ik weer heb opgedaan. Mijn doel heb ik bereikt. Ik heb geen moment getwijfeld of het zou gaan lukken maar ik ben wel gekraakt. Ik heb een geweldig jaar achter de rug. Een jaar met hoogtepunten en dieptepunten. Ik heb een heleboel mooie mensen leren kennen waarvan ik de meesten waarschijnlijk nooit meer ga zien. Dat is een vreemde gedachte maar de realiteit.

Sommigen vragen aan mij wat er leuk is aan 50 of meer kilometer lopen. Wel, voor mij is lopen of beter gezegd rennen een uitlaatklep om over dingen na te denken. Hoe meer ik ren, hoe meer ik nadenk. En met nadenken bedoel ik meer filosoferen over van alles en nog wat. Hoe het in elkaar zit en hoe ik het kan verbeteren. Niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Zowel bekenden als onbekenden. En aan het einde van de gedachte komt het telkens op hetzelfde neer. Het feit dat omgaan met de alledaagse dingen in het leven, proberen je eigen bestaan en dat van anderen in goede banen te leiden een veel zwaardere uithoudingstest is dan welke ultraloop dan ook. Hoe bepaal je of je een goede ouder of partner bent? Dat staat nergens omschreven of is in ieder geval veel minder duidelijk dan een meetbare prestatie of uitslag. Het kan niet aan de hand van cijfers gemeten of bewezen worden. Wanneer je merkt dat je alles in goede banen weet te leiden in je dagelijkse leven dan zorgt dat voor een onmeetbaar bevredigend gevoel.

Als je nooit ergens bij stilstaat in je leven dan loop je vroeg of laat tegen een muur op. Sommige barrières zijn onzichtbaar tot je er tegenaan knalt. Dan gaat het erom die muur in jezelf te onderzoeken om verder te kunnen gaan. De enige manier om die barrières te omzeilen is jezelf pijnlijke vragen durven te stellen. En nog belangrijker: ze eerlijk durven te beantwoorden en daaruit lessen trekken.

Daarnaast moet ik iets hebben om de tijd mee door te komen. Om ergens naar toe te werken. Ik kan niet stilzitten. Ik moet mijn energie kwijt en als een dolle tekeergaan. Ik moet me ontladen terwijl ik van mezelf weet dat ik misschien mijn energie in teveel dingen tegelijk wil steken. Helaas, zo ben ik. Wanneer ik te lange tijd niet heb gerend dan kijk ik in de spiegel en zeg ik tegen mezelf: ‘ongelofelijke slappeling die je bent. Ga wat doen nietsnut.’

Ik kan daar niets aan doen. Dat zit in me. Zo ben ik.

Ik ben dit jaar op continenten geweest waar alles niet zo vanzelfsprekend is. Of misschien juist wel. Ik heb kleine kinderen blij zien worden van een gekregen drinkbus. Zelfs al was deze niet gevuld en dus leeg. Oogjes die gingen fonkelen wanneer ik ze een afgedragen armbandje gaf. Ze koesteren een gedachte die hoop heet. Hoop op een beter leven dat ze eigenlijk niet kennen. Hoop omgezet in positiviteit. Het dak van mijn huis is afgebrand maar ik kan nu de hemel zien. Dat soort hoop. Ik vraag me af of ik ooit nog op twee oren kan slapen nu ik weet dat er zo een groot contrast is. Ergens in je achterhoofd weten we het allemaal want we hebben allemaal televisie. Maar we zappen weg als we het niet meer willen zien. Het wordt pas anders als je het in Real Life ziet. Het raakt je langs alle kanten. Je belandt weer keihard met beide voeten op de grond.

Waarom schrijf ik dit allemaal?

Ik wordt echt niet elke ochtend wakker met de gedachte ‘vandaag wil een lichtend voorbeeld voor iemand zijn’. Er zijn dagen dat ook ik een hele dag in bed wil blijven liggen. Of dat ik lekker de hele dag blootsvoets door mijn huis wil banjeren en aan niets anders hoef te denken dan aan dingen waaraan je dat op dat moment wilt denken. Maar dat hoort ook bij het leven en is geen schande.

Er rest me nog 1 ding: Mijn familie en vrienden enorm te bedanken voor de steun en support het afgelopen jaar. Werkelijk ongelofelijk mooi hoe iedereen meegeleefd heeft met de hele onderneming.

Maar bij wat ik ook doe, wat ik ook bedenk, welke fouten ik maak, wat ik ook probeer te presteren en welke beslissing ik ook maak, kortom bij alles hemelen drie prachtige gezichten voor me op. Zij zijn de drijfveer van mijn uitdagingen en uitspattingen. Zonder hen is ook maar de kleinste inspanning verloren moeite want het zal me niet lukken. Inge, Stijn en Benthe, jullie zorgen ervoor dat ik leef. Jullie zijn alles!

Slotwoord:

Ik heb 10.000 euro bij elkaar gelopen die besteed gaat worden aan het uitkomen van wensen van kinderen die nooit meer beter worden. Ik weet het, zoals gezegd, het is een groot contrast. Ik die in blakende gezondheid verkeer tegenover zij die elke dag vechten tegen het onvermijdelijke wat komen gaat. Zij kunnen niet in de toekomst kijken en mooie plannen maken zoals elk ander kind. Ook al ken ik ze niet. Ze zitten vanaf dag 1 in mijn gedachte. Het als een soort innerlijke vrede waarnaar ik op zoek ben. Een lichtpunt in mijn ziel. En elke keer als ik denk het gevonden te hebben zijn ze er weer. Ze gaan niet meer uit mijn hoofd. Gelukkig maar, want ik wil elke dag aan ze denken. Ik wil aan ze denken wanneer ze denken dat ze de strijd gaan verliezen. Wanneer ze vechten voor iedere ademhaling.  Ik wil aan ze denken wanneer ze vechten tegen het onvermijdelijke. Verwacht geen antwoorden of oplossingen van me want die heb ik niet.

Als ik een God had voor ze om tegen te bidden dan deed ik het maar die heb ik niet.  Ik zal voor ze bidden op mijn eigen manier. Met alles wat ik heb.

“Leef en strijd, vergeet het einddoel maak de reis. Tem je angst en hou je dromen niet gevangen. Adem vrij, alles gaat voorbij, wat niet geniet dat gaat verloren voor altijd”

-Songtekst Leef en Stijd, 3J’s-

Namibië Race:

Donderdag 26 april:
Vlucht KLM naar Johannesburg.
Ik heb net 2 films gekeken. Hitmans Bodyguard en Kingsman. Het is nu 1700 uur. Ik kijk op men scherm en zie dat het nog 4h16 vliegen is. We vliegen 10668 meter boven Kameroen op dit moment en we zijn op 3790km van eindbestemming. We zitten met 3 op een rij. Links van me zit een vent die dronken is en met zen armen zit te zwaaien op iets te luide muziek die uit zen oordoppen komt. Rechts van me zit een man waarvan ik zijn afkomst kan raden uit de dingen die hij eet. Het RUIKT al heet laat staan dat je het zou moeten eten. In talen is hij hij niet helemaal onderlegd heb ik net ontdekt. Hij speelt een spelletje op zijn beeldscherm wat Who wants to be a millionair heet. De vraag luidde: what Has two weels and moves with your legs? De meerkeuze antwoorden: Bycicle motor kayak en helicopter. Hij koos voor Kayak. Als beloning voor zichzelf pakt hij nog een nootje waarvan ik mezelf verbaas dat het niet door de zak heen brand. Terwijl hij dat doet komen we in een verschrikkelijke luchtzak en daarna veel turbulentie. Waarschijnlijk onze straf voor zijn foute antwoord.

1900 uur nu. Zojuist Nederlands talige film gekeken. De Verbouwing. Mijn rechtse buurman staat op en tovert weer een zakje licht ontvlambaar materiaal uit zijn rugzak. Ik schat een 400 gram en aan de kleur te zien TNT niveau. Terwijl hij ze lekker naar binnen werkt vraag ik mijzelf af wanneer het avondeten komt. Nog 2h17 te vliegen staat er het scherm. Ik wordt helemaal blij wanneer ik de steward zie verschijnen met een redelijke grote kartonnen doos. Doet me denken aan de keren dat ik friet ga halen bij het fritkot en huiswaarts keer met zo eenzelfde doos calorieën gemengd met vet.
Helaas, het is alleen een warm doekje. Ik heb nog een klein beetje hoop dat we zo direct kreeft krijgen maar dat zal wel valse hoop zijn. Afwachten dus.

1945 uur. Mijn blauwe vriend komt weer tevoorschijn met het karretje. Dinnertime zo blijkt. Ik ben benieuwd wat er geserveerd wordt. Het blijkt een soort salade en een tiramisu. De blauwe vriend geeft aan dat pizza zo arriveert omdat die nog in de oven zit. De salade is best lekker merk ik op. Hij is wat klein maar er wacht nog een pizza is zojuist beloofd. Het duurt niet lang. Na ongeveer 2 minuten komt een collega de pizza’s rondbrengen. Laten we even een wiskundige rekensom maken: de gemiddelde pizza in een pizzeria is rond van vorm en heeft een doorsnede van ca 25cm. De oppervlakte van een cirkel is pi x r2 en dan kom ik ongeveer op een kleine 490 vierkante centimeter. Mijn oog merkt op dat het een rechthoekig doosje is van ca 15×6 cm en een hoogte heeft van ca 4cm. Terwijl mijn ogen de signalen doorgeven aan mijn hersenen wat ze zojuist gezien hebben ontaardt het in de bovenkamer tot een mix van gevoelens.
15×6? Dat is 90cm2. Dan mis ik ergens 400cm2. Als mijn blauwe vriend mij plots vraagt of het een beetje kan vinden zo tussen 2 wildvreemden besef ik dat mix van gevoelens ervoor gezorgd hebben dat mijn onderkin naar onder gezakt is zonder dit proces aan mij kenbaar te maken.
Ik besluit hem mede te delen dat er vanaf zondag 250km woestijn voor mij ligt te wachten. Vol interesse stelt hij mij nog een aantal vragen die ik netjes beantwoord.
Terwijl hij vol ongeloof mijn verhaal aanhoor kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat hij een vuiltje in zijn oog heeft. Soms knippert alleen zijn rechteroog. Nog voordat ik me ongemakkelijk begin te voelen vraagt hij gelukkig alweer of ik er koffie bij wil hebben. Graag meneer.

2045 uur. Ik kom tot de conclusie dat ik nog maar weinig over mijn linker buurman heb verteld. Ik schat hem een jaar of 55.
Hij woont in Johannesburg en is dus op weg naar huis. Na ca 10 uur vliegen heb ik wel al een tijdje in de gaten dat meneer een alcohol probleem heeft. De flesjes wijn zijn niet aan te slepen. Rode, witte het maakt hem niets uit. En tot overmaat van ramp vragen ze na het diner ook nog of hij een borrel lust.
Over het antwoord hoeft hij niet zo lang na te denken. Hij is er weer aan toe. Dat kon ik namelijk al merken aan zijn gedrag. Telkens als zijn alcohol uitgewerkt geraakt dan begont hij namelijk hele zenuwachtige en ongecontroleerde bewegingen te maken met zijn armen en benen. In zijn neus zit volgens mij een een emmer jeukpoeder want hij krijgt de jeuk niet onder controle. Het borreltje verschijnt. Hopelijk houdt hij het nu uit tot de landing.

Vrijdag 27 april:
Het is nu 12:15 en ik zit op de luchthaven van Johannesburg lekker een croissantje te eten met een cappuccino erbij.
Normaal had ik om 1200 uur moeten opstijgen maar de vlucht is delayed naar 1315. Geen probleem want dan kan ik nog snel even wat neerpennen.
Gisteravond laat geland in Johannesburg. Zoals afgesproken werd ik in de aankomsthal opgewacht door een dame. Ik werd begeleid naar buiten waar de taxi’s staan. Ze wees me welke ik moest hebben. Ik bedankte haar en liep op de taxi af en opende de deur. Vanuit de auto hoorde ik: You want to drive by yourself? Bleek dat ze daar links rijden en dat het stuur dus rechts zat en bijna bij de bestuurder op zen schoot neergeploft was. Het is goed dat ik niet eerst men tas naar binnen geworpen had anders was het eerst een ritje tandarts geworden als hij het al overleeft had.
Johannesburg is een mooie stad, dat is wel duidelijk. Het is er altijd mooi weer. Ook de mensen die je tegenkomt zijn ontzettend vriendelijk. Iedereen is geïnteresseerd en niets is teveel gevraagd. Ik zal er echter nooit meer naar toe gaan. De reden waarom is dat het er echt onveilig is.
Er wordt zelfs vanuit het hotel afgeraden een stukje te gaan wandelen. En overal maar dan ook echt overal staat politie en security langs de weg en aan de poorten. Ik werd vanuit de receptie bij elke verplaatsing vergezeld door een security-ventje. Voel je jezelf belangrijk joh. Lijkt wel of je een persoonlijke bodyguard bij heb. Alleen had ik het idee dat als er een vechtpartij zou uitbreken dat men loopschoenen nog wel van pas zouden kunnen komen want hij zag er niet echt gevaarlijk uit.
Bij sommige mensen, ook in het hotel heb ik een holster achter de riem zien zitten met een blaffer in. Heb nog getwijfeld om er ook een aan te schaffen. Kan ik in de wuuste misschien nog een antilope schieten en savonds bakken.
Nu 1300 en nog steeds is de gate niet open. Ben benieuwd of we 1315 opstijgen nog wel halen op deze manier. In mijn neus ontwikkeld zich een zweetgeur. Naast me zit een meneer waarvan ik aan de huidskleur kan zien dat hij nooit ver uit de buurt kan wonen. Ik vraag me af of de geur van hem komt of ergens anders vandaan. Ik besluit maar even een rondje te gaan lopen in de hoop dat de zweetlucht niet is aangekoekt in men neus. Tot overmaat van ramp merk ik dat de geur me blijft achtervolgen. Wanneer ik mijn rugzak een beetje verder op mijn rug gooi wordt de geur ineens sterker. Het blijken dus mijn eigen oksels te zijn. Om geen ruzie te krijgen straks in het vliegtuig stap ik een soort 2e hands kruidvat binnen. Ik pak een flesje Axe uit het schap en loop naar de kassa. 54ZAR please. Terwijl ik mijn geld pak zie ik dat hij het flesje in een gesealde bag doet. Ik geef aan dat ik nog even wilde spuiten maar helaas, de zak zit al dicht. Voor niets gekocht dus. Ik hoop dat je naast mij zit in het vliegtuig lullo denk ik bij mezelf. Kunnen we een wedstrijdje om ter hardst stinken doen. Op het toilet maak ik een klein gaatje in het zakje en spuit mijn oksels weer okselfris.
1415 uur Bey Bey Johannesburg! Tot nooit meer waarschijnlijk. Voelt eigenlijk best vreemd aan. Vertrekken op een plaats waar je nooit meer komt. En dan ook nog 13000km van huis. Voelt een beetje als smorgens uit je ouderlijk huis vertrekken als je er voor het laatst geslapen hebt.
Het enigste verschil is dat ik op zondag niet op bezoek ga voor een bak koffie in Johannesburg. Het vliegtuig waar ik nu inzit is maar een schaalmodel vergeleken bij die van gisteren. Een stewardess loopt van voor naar achter door de gang en weer terug terwijl ze boven haar hoofd een flesje deodorant koopt. Gezien mijn ervaring duik ik direct met men neus richting mijn oksel. Gelukkig AXE fris. Het blijkt dus een routine dingetje te zijn in kleine vliegtuigen.

1915 uur.
WILD WEST. Beter kan ik het niet omschrijven van wat ik de afgelopen 1,5 uur al gezien heb sinds ik bij Carlos in de auto ben gestapt. Carlos stond zoals afgesproken op mij te wachten in de aankomsthal van de luchthaven WINDHOEK. Ik was de laatste van de drie passagiers die met Carlos naar Swakopmund zouden rijden. De andere 2 waren 2 Koreanen. Eenmaal buiten gekomen bij de luchthaven slaakte ik inwendig een zucht van verluchting toen ik zag wat ons vervoermiddel was. Je weet het immers maar nooit in een wereld die wat mij betreft dicht tegen het einde van de beschaving aan schurkt. Een mooi gewassen rood Volkswagen busje. Het zag er naar uit of hij zo de garage uitgereden was. Zelfs de nopjes zaten nog op de banden, zo nieuw waren ze. Omdat ik toch wel enige kennis op het gebied van auto modellen in relatie tot jaartallen heb rees bij mij de gedachte dat de modelletjes in Namibië iets achter liepen.
Echter eenmaal ingestapt werd mijn donkerbruin vermoeden bevestigd. Een slordige 760.000km op het tellertje. Maar gelukkig wel een Pioneer radiootje.
Na 5 minuten heb ik al in de gaten dat Carlos een ervaren rijder is. Gelukkig maar. Hij laveert het VWtje moeiteloos door het drukke verkeer in Windhoek. Regels zijn er volgens mij niet. En ik denk dat Carlos de enige is in heel Windhoek MET een rijbewijs. De rest doet maar wat. Na Windhoek te zijn uitgereden. Komen we op een soort highway die me doet denken aan een Amerikaanse snelweg. Kaarsrecht zo ver als je kijken kunt met rijstroken die voldoen aan de norm landingsbaan Schiphol. Ik weet na 3 minuten al waarom dat is. Dan Kun je beter inhalen. Links of rechts dat maakt in einde beschaving blijkbaar niet zoveel uit. Doe maar wat je wilt joh, de weg is toch breed zat.
We naderen een spoorwegbrug die de landingsbaan kruist. Ik ga wat rechter zitten om nog eens goed te kijken. Ik heb namelijk sinds gisterochtend een ontsteking op mijn oog dus ik wrijf er nog maar eens in want wat ik zie is quasi onmogelijk. Ik zie een hond rechtop lopen over de spoorwegbrug. Ben ik nou gek aan het worden of wat is dat nou. Carlos ziet mijn verbaasde blik en zegt glimlachend: Never seen a monkey Bart?
Pffff gelukkig ik hallucineer dus niet. Eronderdoor rijdende blijkt dat de brug vol apen hangt. Leuke shoot voor de camera maar helaas die ligt diep in de koffer ergens weggestoken.

Het is nu 1945 en het is al pikdonker. We hebben er bijna 200km op zitten. Nog ongeveer 200 te gaan. De drukte is inmiddels gelukkig afgenomen en Carlos raast met een gangetje van 140km de duisternis tegemoet. Ik denk dat ik voor vandaag een eind aan mijn verhaal ga breien. Ik ga wat proberen te slapen.
Mooie afsluiter om voor de laatste maal in een lekker bed te kunnen slapen. Desert is calling.
Groeten uit einde beschaving en tot morgen.

Conclusie van de dag is dat ik drie dingen heb geleerd.
1. Vliegen eist geduld.
2. Dat het in een vliegtuig warmer kan zijn dan buiten en dat de AXE op een gegeven moment bij zichzelf denkt: ik kap ermee.
3. Honden kunnen niet rechtop lopen.

Maandag 30 april:
Sorry maar ik heb gisteren een dagje overgeslagen. Er stond gisteren 43 km op het programma en nadat ik die had afgewerkt had ik geen energie meer om de potloodpunt korter te maken.
Het parcours van die dag was saai en mentaal uitputtend door de eindeloze lange paden die we hebben moeten doorkruisen die dag. Mijn nieuwe rugtas was ook niet naar verwachting dus dat draaide
helaas ook niet bij aan mentale gelukzaligheid.
Maar ja ruilen kan niet meer dus ik zal het er de komende dagen mee moeten doen.
De ranking was daarentegen wel naar tevredenheid. Een mooie 12e plaats. Na een gelijkaardige etappe als gisteren ook weer veel last gehad van mijn schouders door de rugtas. Ook mijn kleine teen is jammer genoeg nu al aan vervanging toe. Ik ben daarom maar even bij de medic geweest om raad te vragen. Ze hebben er een second skin opgeplakt. Dat is nu ruim twee en een
half uur geleden maar hij voelt nog steeds aan alsof ze er elke twee seconden met een klein rubber hamertje op slaan. Ben benieuwd of er vannacht een beetje geslapen kan worden. Tot morgen.

Dinsdag 1 Mei:
Buiten de redelijk goede uitslagen die ik tot nu toe heb gelopen ben ik bezorgd over wat nog komen gaat. Vandaag echt een klote dag gehad.
Mijn conditie zegt lopen! Zo hard je kan! Maar de gewrichten en ledematen schreeuwen om verzorging. Mijn voeten zijn inmiddels een dagelijks probleem
aan het worden maar buiten dat zijn ook mijn linker kuit en rechter heup een probleem. Allebei ontzetten pijnlijk. Nooit last van gehad tot nu toe maar nu helaas wel. Volgens mij heb ik vandaag mijn traagste marathon ooit gelopen. 6 uur en een beetje.
De view was echter deze keer wel mooi. 30km kustlijn. Ik heb zeehonden gezien en scheepswrakken die er waarschijnlijk al honderden jaren liggen. Heel mooi en indrukwekkend. Met dat beeld ga ik de dag afsluiten.
Ik ben moe en ga nu eten en slapen. Hopelijk dromen van vrouw en kinderen.
Zij maken mij immers altijd blij. Tot morgen.

Donderdag 3 Mei:
Vandaag rustdag. Gisteren hebben we de langste etappe gelopen. Ze geven elke dag een naam aan de etappe en die was gisteren: The longest day.
En of ie dag was. Rond de 41 graden was het overdag en het heeft me 16 uuren een beetje gekost om de finishlijn te bereiken. Ik was bij de gelukkigen die twee uur later mochten starten. Dat waren de eerste 16 uit het algemeen klassement. De eerste 12 kilometer heb ik rustig tempo hardgelopen. Ik voelde me fysiek dik in orde. Na die 13 kilometer voelde ik dat de heup weer ging opspelen. Niet zoals vorige dagen maar heviger. Bij sommige beklimmingen zakte ik er zelfs doorheen. Potverdikke, het zal toch niet waar zijn. Het werd dus wandelen. Hardlopen was echt geen optie meer.
Bij de eerstvolgende CP heb ik om raad en pijnstilling gevraagd maar buiten een paracetamol was er niets wat ze voor me konden doen. We’ll hope for you that you will make it to the finishline. Toen wist ik: dit wordt The Longest Day.
Na ca 42km bij CP 5 vertelde de medic dat ik twee opties had: overnachten of stoppen. Neither was het antwoord. I have one thing in my mind doc: I’ll stop when i’m done, not when i’m tired. Hij vulde mijn bottles en gaf me wat Ibuprofen met een glimlachende knipoog. Nog een schouderklop en daar struikelde ik de duisternis tegemoet. Nog 42 te gaan. Bijna als laatste omdat ik samen met 15 op dat moment veel betere later was gestart. Het voordeel daarvan is dat je de hoopjes kots van je voorgangers ziet liggen zodat je weet dat ook zij het moeilijk hebben. Bijkomend voordeel is dat je het hoopje wat jij er bijlegt niet zien liggen zodat zei dat niet weten.
De hoofdlamp op want het was inmiddels donker aan het worden.
De gedachte dat mijn klassement vanaf vandaag echt om zeep was deerde me niet meer. Ik moest en zou in 1 trek finishen vandaag. Dat moet rond half drie snachts zijn geweest. En net zoals ik altijd zelf zeg: aan alles komt een eind. Tevreden ben ik in de tent gaan liggen in de hoop morgen weer wat beter te zijn.
Terwijl ik dit nu schrijf is het dus al morgen. Ik voel me niet slecht.
Afwachten hoe ik de rustdag van vandaag verteer en hopelijk morgen in de
voorlaatste etappe nog eens te kunnen knallen.

Vrijdag 4 April:
Vandaag duinendag.
Het knallen waarover ik gisteren sprak is bij sputteren gebleven. Tot de duinen kwamen ging het lekker. Dat was ongeveer na 18 kilometer. Na kilometer 19 was het om zeep. Weer de heup.
Wandelen in versnelde modus dus. Tot de finish.
Morgen nog een laatste etappe van 10 kilometer en dan zit ook deze ultra erop voor me.

Zaterdag 5 april:
Normaliter zou je zeggen: de strijd is gestreden dus zullen ze er wel een redelijk makkelijk etappe van maken. Jaja, niet dus.
1 kilometer rotsen en daarna 5 kilometer rivierbedding van zout waar je tot je enkels in wegzakt om vervolgens nog eens 3 kilometer over een dan weer keihard ongelijk liggend zoutpakket te moeten. De tijdwaarneming stipte achter kilometer 9. Wat een ontlading voor iedereen. Daarna kon je dus op je gemak over de finish wandelen en de medaille door Sam persoonlijk over je schouders laten hangen. Gestreden, geworsteld en met het water aan de lippen bijna kopje onder gegaan. Maar plooien nooit!
Watertrappelend de finish bereikt.

 

 

Gobi March, Mongolië:

Woensdag 25 juli

Het is 14:30 uur en wordt net wakker van een slaapmomentje terwijl ik op de wapper Amsterdam Moskou zit. Heb het gevoel dat het lang duurt omdat er buiten niets anders te zien is dan een wit pak dons.

Meestal heb ik het genoegen naast iemand te zitten die op wat voor manier dan ook speciaal is. Dat is nu anders. Een normale iets oudere vrouw van rond de 60 die de afgelopen 3 dagen niet heeft kunnen slapen van de zenuwen. Althans dat denk ik omdat ze de slaap nu aan inhalen is. Terwijl iedereen eten en drinken geniet slaapt zij al vanaf opstijgen tot nu ongestoord door.

Terwijl ik voel dat de wapper zijn daling gaat inzetten schiet ze heel even in een klein krampje en slaapt daarna ongestoord verder.

19:50 plaatselijke tijd, 18:50 Belgische tijd:

Vlucht Moskou-Ulaanbataar. Ulaanbaatar is de hoofdstad van Mongolië. Ik waan me in een tijdmachine omdat we om 19.00 uur opgestegen zijn en om 6.00uur sochtends landen terwijl het maar ongeveer 6 uur vliegen is. Ben benieuwd hoe een jet-lag voelt….

Ik zit vrijwel vooraan in de wapper. 2 rijen achter business class. Op de eerste rij erachter zit Winky. Voor diegene die niet weten wie Winky is. Winky is een Nederlandse film die gaat over sinterklaas en een Chinees klein meisje. Dat meisje heet Winky. In de film is Winky een lief klein behulpzaam meisje. Hier in het vliegtuig heeft ze alleen het uiterlijk van Winky. Al de rest lijkt meer op Chucky. Voor diegene die niet weten wie Chucky is: Chucky is HORROR! Wordt een gezellige nacht….en hij is al zo kort. 😔

Tijdens het boarden heb ik een Italiaan ontmoet die ook naar de Gobi gaat. Een vriendelijke man van ik schat rond de 45 jaar.  Heeft in zijn leven al een legio aan ultra’s gelopen maar weet mij te vertellen dat elke weer nieuwe verassingen brengt. Hij praat met een geweldig Engels Italiaans accent honderduit over wat ik allemaal kan verwachten. Hij weet waarschijnlijk niet dat ik al drie keer de MDS gelopen heb en er dit jaar al 2 op heb zitten. Ik besluit hem voorlopig in de waan te houden dat hij de enige is die er wat vanaf weet. Even later nadat Fabrizio (geen benul hoe hij echt heet maar het klinkt wel lekker Italiaans) uitgepraat is zie ik achter mij een bekend gezicht in de rij staan. Mijn vermoeden blijkt juist. Het is Rene de Klein. Aangenaam Rene. Ik ben Bart van Schilt. Naast hem staat een vrouw, of beter gezegd jonge dame die dan waarschijnlijk Karin Teuben moet zijn. Vanuit verschillende media weet ik dat zij samen reizen maar eerlijk gezegd ben ik er op dit moment nog niet achter (sorry Karin en Rene 😬) of ze man en vrouw zijn of gewoon goede vrienden zijn van elkaar. Ze zijn in ieder geval allebei even vriendelijk. De eerste contacten zijn gelegd. Fijn om te weten dat er ook enkele medelanders zijn die meereizen en hetzelfde avontuur aangaan.

20:15 Belgische tijd, lokale tijd onbekend.

Winky loopt breedlachend door het smalle gangpad. Ze stopt naast me om wat gymnastische oefeningen uit te proberen. Terwijl ze me per ongeluk aanstoot kijkt ze heel even bang naar me wat mijn reactie zal zijn. Tuurlijk lach ik naar haar. Ze tovert op dit moment immers bij iedereen een glimlach op het gezicht, zo ook bij mij.

Tafeltje dekje is net gepasseerd en iedereen zit voldaan in zen zetel.

Ik wordt me bewust van een fenomeen wat ik nog niet eerder heb meegemaakt. Een duisternis die valt op een onmogelijk korte tijd. Raar….vooruit in de tijd vliegen.

Tot morgen.

 

Vrijdag 27 Juli

17:00 uur

Net een rondje gewandeld door de stad. Wat mogen wij ons gelukkig prijzen dat we in Nederland of België wonen. Het is zacht gezegd één grote rotzooi overal. Gaten in de weg waar je auto zowat in kan verdwijnen. Flatgebouwen waar ze bij ons nog geen varkens in mogen houden. Het is ongezien.

Zojuist ook mijn roommate voor vanacht ontmoet. Een Engelsman die in Amerika woont. Zijn vrouw is één van de volunteers die ons begeleiden vanaf zondag.

Verder verveel ik me stierlijk vandaag. Van mij mag het snel morgen zijn. Ontbijten, briefing, gear check, lunch en dan de Gobi in met de bus richting eerste base camp.

23:10 uur: deze avond met nog 9 anderen in een irish pub gegeten. Ik heb het safe gehouden en een gewone spaghetti genomen. Nu bed in en slapen.

Truste.

 

Zaterdag 28 Juli

14:00 uur

Na een stevig ontbijt, voor de tweemiljoenste keer alles gecheckt te hebben; een nog steviger fatsoenlijk middagmaal in het hotel eindelijk de bus in richting de Gobi. 18 bussen onder politie begeleiding de stad uit. Die begeleiding is nodig omdat we anders volgende week nog in Ulaanbataar vastzitten. Het verkeer hier is geen doorkomen aan. Op alle kruispunten staat middenin een agent met een fluit in zen bakkes die volgens mij vastgegroeid zit aan zijn gebit. Zwaaien en fluiten is het motto en geen hond die er wat van begrijpt want iedereen rijdt.

15:30 uur: ik vroeg me bij aanvang van de rit af waarom er in godsnaam een provisorische trapleuning tegen het raam gemaakt is in een bus. Wel, daar ben ik nu achter. Die kun je vastgrijpen met beide handen tijdens de rit. Het is als Parijs – Roubaix maar dan met de bus. Een soort route 66 maar dan ondersteboven aangelegd. Ik wou dat ik het kon filmen. Hilarisch als je met 70km/uur op een weg, nou ja weg… rijd en iedereen in de bus probeert elke strohalm vast te grijpen om te proberen op zijn of haar stoel te kunnen blijven zitten. Perfect voor de rug patiënten. Als je nog geen hernia had dan heb je hem nu. Had je er al een dan heb je nu een dubbele. En als een dubbele je al toezwaaide dan is het hopen dat je niet in twee breekt.

KARNEMELK voor de dames die geen sportbeha dragen haha. Hoe kan je schrijven of typen dan vragen jullie jezelf nu af zeker? Pit-stop, anders had het nooit gelukt. We gaan weer rijden. Tot straks!

1700 uur: ineens krijg ik op mijn horloge ‘doel bereikt’. Dat betekend 10.000 stappen….en ik heb geen meter gelopen haha. Geeft nog maar eens aan hoe lekker het weggetje bolt. Hoe verder we de Gobi in rijden des te mooier ze wordt. Een heuvel landschap met groene velden zover je kunt kijken afgewisseld met gele bloemenvelden.

Wilde paarden, kuddes koeien en massa’s geiten. Ik weet één ding zeker: ik en mijn familie hebben nog niets van de wereld gezien. Wij gaan op reis naar steden. Daar waar het goed is denken wij. Maar dit is mooier. Dit is de wereld!

1900 uur: ik voel me als een soort John Wayne in the desert. Geen idee wie het is maar het klinkt wel lekker toch? Nog steeds knetteren we dieper de wuuste in. De elektriciteits palen zijn al weer een hele poos verleden tijd en daaraan kan je merken dat je ver van de bewoonde wereld bent. Het wordt al rustig in de bus. Iedereen begint het een beetje beu te worden dat gehobbel en gestuiter. Wat me opvalt is dat het heuvelachtige landschap steeds vlakker wordt. Plots remt de bus alsof hij ergens tegenaan gaat rijden. Een groep wilde paarden steekt over. Als ik heel goed kijk naar de horizon zie ik grote bergkammen zichtbaar worden die de verbeelding doen wekken van grote donderwolken. Ik vraag we af wanneer we in Roubaix aankomen.

19:20uur: we bereiken ons eerste kamp.

Het ziet er geweldig uit. Opgesteld op een-hoe kan het ook anders hier- groene plek. Alle tenten, stoelen, fluitketels, en tonnen om savonds aan te verwarmen zijn hagelnieuw. Dat komt omdat dit de eerste keer is dat ze het in de Gobi van Mongolië organiseren. In het verleden altijd in de Gobi van China. Voor de organisatie ook weer een grote uitdaging. Ik ga eten. Voor de eerste maal van de komende week uit een zakje. Gevriesdroogde Spaghetti Verde. Zalig!

 

Zondag 29 Juli

5:30 uur

Wakker na redelijk te hebben geslapen. Normaliter is het drie uur voor de wedstrijd eten maar dat ga ik al niet redden. Om 8.00 uur is het namelijk al start van de eerste etappe.
Zoals ik al zei heb ik redelijk geslapen. Om 1.00 uur was het volgens mij nationaal pisuur en werd ik wakker van de ritsen die overal open dicht gingen. Goed momentje om zelf ook even de blaas te ledigen. De wc is trouwens een nieuw concept hier. Een gat in de grond met er omheen een zwart doek op borsthoogte. Naast het gat liggen 2 plankjes. Om beter je evenwicht te kunnen houden. Dat is mijn geval wel nodig. Gelukkig staan de stokken op armlengte van het poepgat anders werd het voor mij aardig mikken om de keutel in het gat te mikken. Degene die mij wat beter kennen die weten namelijk dat ik absoluut A-lenig ben. Op mijn hurken zitten is dus geen optie als ik mezelf niet vast kan houden. Het met 1 hand proper ‘afvegen’ was dan ook al de eerste prestatie van een lange dag die me te wachten staat.
Nadat ik heb ontbeten – pasta salmona – is het weer een hele worsteling om de tas ingepakt te krijgen. Stress momentje zal ik het maar zacht uitdrukken. Alles heeft zijn volgorde van inladen en als je die volgorde niet aanhoud dan kom je bijvoorbeeld tot de ontdekking dat de zonnecrème onderin zit. En die heb je nu net als laatste nodig. Overnieuw dus. Eindelijk ben ik om 7:25 zover en is alles in kannen en kruiken. Ik ga op men gemak op men krukje zitten wachten tot de briefing begint. Dat is meestal om 7:30. In de briefing wordt je geïnformeerd over eventuele gevaren die dag, wat de weersverwachting is, hoe het parcours is enz enz. Terwijl ik naar de briefing zit te luisteren en iets over wild dogs hoor kom ik tot de fijne ontdekking dat ik mijn gaiters niet aan heb. Wederom stress momentje. Ik graaf diep in mijn geheugen waar ik deze gelaten heb en daarna nog dieper in mijn tas. Gaiters gevonden gelukkig. Ik doe men schoenen weer uit en de gaiters eerst rond mijn benen en daarna mijn schoenen weer aan. Als ik klaar ben zie ik dat er 1 rekkertje van de gaiters ontbreekt. En zonder dat rekkertje hebben ze geen enkel nut. De klok is trouwens door mijn problemen alleen maar harder gaan tikken lijkt het wel. Ik moet nu een snelle beslissing maken. Rekkertje zoeken in de backpack of gaiters uitdoen en terug in de tas steken. Het wordt de tweede optie. De eerste kan ik mentaal niet aan ben ik bang. Op hoop van zegen zonder gaiters dan maar. 7:55 uur sta ik dan ook netjes op tijd aan de start. Ik weet niet of ze Parkinson niveau meten aan het beven van ledematen maar als ze dat de afgelopen 20 minuten hadden gedaan dan had ik de knaller van de eeuw denk ik.
8:00 uur GO!!!! 38km vandaag. Ik begin de loop rustig rond de 15e a 20e plaats ongeveer. Ik merk al snel dat ik me redelijk goed voel. Rond km 20 na het tweede checkpoint loop ik volgens mij nog steeds in die positie. Je begrijpt dat wanneer ik dit nu schrijf wij nog geen uitslag hebben meegekregen. Na km 21 moeten we een rivier kruisen. Natte voeten en schoenen dus! Omdat ik geen gaiters aan heb zullen ze ook sneller droog zijn denk ik bij mezelf. Elk voordeel heeft zijn nadeel vice versa! Na 30k begin ik wat problemen te krijgen met de rugzak die voor men gevoel straks met een telescoop kraan van men rug gehaald moet worden. Man wat is dat pokkeding weer zwaar. Ook mijn benen worden zwaarder. Ik merk dat ik niet zo gemakkelijk meer loop. Is op zich ook niet verwonderlijk want er zaten aardig wat hoogtemeters in de route tot nu toe. Ik word nog ingehaald door de eerste vrouw van De Namib Race, Isabel Sauve en een Japanner. De Japanners zijn meester in het uitkienen van de backpack. De meesten zitten onder of rond de 6kg. Hoe ze dat doen is mij een raadsel.
Gelukkig laat de finish niet lang op zich wachten. Hoeveelste ik ben weet ik niet maar ik schat rond de 20e plaats. Het was trouwens prachtig loopweer vandaag. De etappe was eveneens prachtig. Mongolië is uitgezonderd de stad die ik gezien heb een prachtig land. Vele malen mooier dan Namibië of Marokko vind ik. Welterusten.

 

Maandag 30 Juli

5.15 uur.
Ik hoor al wat gerommel buiten en ik besluit ook maar eens te gaan ontbijten. Ik heb goed geslapen. Om 19:00 uur lagen we allemaal al in de tent en het duurde niet lang voor ik sliep.
Vandaag 48km met 1000 hoogtemeters voor de boeg. Als ik iedereen een beetje mag geloven hier dan wordt het vandaag even zwaar als de lange etappe van woensdag. Het wordt een beest van een etappe als ik de organisatie mag geloven. Het is nu 6:00 uur terwijl ik dit schrijf en ik ga nog even een half uurtje liggen en rusten. Ik hoop dat ik jullie einde middag positief kan vertellen over de wedstrijd.
14:45 uur : dead man walking heeft wat energie gevonden om weer wat te schrijven. Ik heb er 6 uur en 15 minuten erover gedaan. Ik ga het niet onder stoelen of banken steken: ik heb afgezien. Soms vraag ik mezelf af waarom ik zo een pijn moet lijden. Op dit moment doet alles nog zeer. Het janken staat me nader dan het lachen. Ik hoop dat ik vanavond en vannacht wat kan herstellen.
Ze hebben ons voor vanavond niet in tenten gelegd maar in Mongolische hutten. Witte ronde tenten waar in ieder geval meer ruimte in is dan in onze tent. Het stinkt er alleen verschrikkelijk. Ik denk dat ze hier geiten in slachten of zoiets. Niet te beschrijven.
19:00 time to sleep. Welterusten.

 

Dinsdag 31 Juli

Het is nu 15:30 in de middag. De regen slaat meedogenloos tegen te tent. Gelukkig ben ik al binnen.  De etappe van vandaag zit er op. 41km  vandaag met een sectie duinen erin waar je niet goed van wordt. Lijkt de woestijn wel. Oja dit is de woestijn. Ik ben vandaag als 26e gefinisht.
De zandduinen zorgden er voor dat er veel zand in men schoenen kwam waardoor ik twee keer alles heb leeggegooid en mijn tenen heb schoongemaakt. Bij de tweede CP was het verplicht te vertrekken met 2 liter water. Ik heb 2 bidonnekes van 600 ml van voor op men schouders. De reserve waterzak van 2 liter zat helemaal onderin mijn backpack. Alles eruit dus of een time-penalty van een half uur. Ik heb voor het eerste gekozen. 2 minuten nadat ik weer vertrokken was heb ik mijn rugzak weer afgedaan en de waterzak leeggegoten. Scheelt weer een kilo en bovendien zat door het haastig inladen de rugzak niet comfortabel. Tijd om gas te geven dus.
Terwijl ik alweer naar beneden aan het rennen was en de linten van mijn rugzak wat beter aan het wegsteken was blijf ik met men rechtervoet achter een grote wortel hangen. Daar ging Gerrit mee heel zen spul. Op zen platte koker. En ik deed mezelf nog lelijk zeer ook. Wat schaafwondjes en overal waar je kijken kon zand. Ik leek wel een mijnwerker. Na wat klopwerk op benen en armen weer langzaam vertrokken om hopelijk tot einde wedstrijd in een goed ritme te kunnen komen. Ik moest op dat moment nog 24 van de 41km afleggen. Op 11 km van het eind liep de route door een rivier. Natte voeten dus. En ik voelde al aan mijn tenen dat het niet in orde was daar beneden. De schade blijkt gelukkig achteraf mee te vallen. Twee blaren onder mijn nagels en één onder mijn voet. Met de wetenschap dat er morgen 72km op het programma staat is dat niet echt fijn maar volgens mij heb ik wel eens voor hetere vuren gestaan. En als dat niet zo is dan doe ik lekker alsof, dat is goed voor de moraal.
Welterusten.

 

Woensdag 1 Augustus

Bibberend van de kou en een lichaam dat op het punt staat in Shut Down te gaan. Alles doet zeer. Liggen, zitten, lopen het maakt niet uit, alles doet zeer. Zo heb ik me gevoeld van 19.00 tot 21.00. Anders dan dat kan ik het niet noemen. Ik heb nu de moed weer gevonden om even wat te vertellen over mijn dag. Ik heb er vandaag 9 uur over gedaan. Dat het zowel lichamelijk als geestelijk pijn heeft gedaan hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. 70km it wont be worse. Dat is wat de race leader ons vertelde bij de start. Ik denk dat ze zichzelf heeft versproken en dat het couldn’t be worse moest zijn. 1500 hoogtemeters zaten er in de etappe van vandaag. Na 5km direct al een steile lange klim erin. Niet fijn want dan ben je echt uit je ritme als je boven bent. Bovendien is het boven aardig koud en winderig. In de afdalingen en redelijk vlakke stukken heb ik aardig tempo kunnen houden. De CP’s lagen aardig verdeelt om de 10 km ongeveer dus dat is telkens een punt om naar uit te kijken. NIET aan de finish denken want dat breekt je mentaal. Kun je je voorstellen dat je op km 35 bent en je eigenlijk dan nog eens de afstand moet doen terwijl heel je lijf al een beetje tegensputterd. Als je dan denkt aan de volgende CP 5km verderop dan valt het allemaal wel mee. En dat herhaal je gewoon. Het mooiste is dat als je bij de voorlaatste CP aankomt en het roadbook zegt dat het nog maar 10k is. Dat is een geweldig gevoel wat je vleugels geeft. 10k, dat is men rondje thuis ook. Komaan!! Rennen!!! Na 10k zegt je horloge: hallo dat zijn er 70 hoor en de finish is dan nog een stipje aan de horizon. Dat doen ze expres om je mentaal te breken wordt gezegd. Dat lukt op dat moment dan aardig zal ik maar zeggen. Maar goed, een kleine inschatting vertelt me op dat moment dat het max 2k nog is. Kan er ook nog wel bij. Het moment dat je dan onder dat spandoek doorloopt is echt niet te beschrijven. Wat daarna komt heb in het begin van deze blog al verteld.
Ik doe trouwens mee aan een Amerikaans onderzoek over elektrolyten. Voor de start ben ik gewogen en direct na de finish weer. Bovendien hebben ze bloed genomen om te kunnen zien hoe ik ervoor stond op dat moment. Ben benieuwd. Morgen eens navragen. Nu eerst slapen. Voor zover dat gaat lukken want het stikt van de muggen. De finish trommel (lees tam-tam) is een dagelijks tafereel bij elke finisher. Heel de nacht door finishen er ‘lijken’ dus het orkest speelt de hele nacht. Whatever, ik ben lekker thuis. Truste.

 

Donderdag 2 Augustus

10:30 uur: comfortabel kan ik het niet echt noemen. Alles is nat en zit onder de modder. Gisteravond rond 22:00 uur hebben we in zwaar onweer gezeten. Zo erg zelfs dat ze ons naar de bussen wilde evacueren. Dat ging helaas niet omdat die niet tot bij ons konden komen door de modder en onbegaanbare wegen. Normaliter is het hier in deze periode van het jaar allemaal geel en dor. Dat is nu het tegenovergestelde. Groen en alles is in bloei. Heel mooi allemaal. Ik hoop dat we straks onze kleren ergens kunnen drogen en dat we morgen met een droog pakkie kunnen starten voor de laatste 41km. Zaterdag nog even 9km en dan is het alweer voorbij. De tijd vliegt als je loopt. Ik doe dit zo graag. Een hele dag door de natuur heen rennen, wat wil je nog meer. Het afzien en de pijn neem ik voor lief. Dat hoort erbij.
13:00 uur: ik had mijn telefoon nog maar net weggepropt als ze komen melden aan de tent dat er binnen 5 minuten een belangrijke briefing is. Jasje aan, regenjasje aan en gaan luisteren dan maar. Ik loop door een zee van water naar de briefingtent. De regen gutst met bakken uit de hemel. Het is grijs en koud. Ben benieuwd wat ze te vertellen hebben. Iemand overleden? Nee toch. Dat zal toch niet. De briefing wordt gegeven door mevrouw racing the plannet zelf. Hoe ze heet weet ik even niet meer maar zij is de eigenaresse van deze hele rotzooi ;).
De boodschap is dat we geëvacueerd worden. Dat klinkt heel eng maar dat is het niet. Spullen pakken, bus in en naar een veiliger plek. Er zijn veel thunderstorms op komst. Mijn vriend Hichame roept gelijk: where is the toughnes man? Ik ben het met hem eens. Je laat je toch niet klein krijgen door wat regen potverdikke.
Het schijnt dat er mensen zijn waarvan hun slaapzak zeiknat is. Dan moet je er maar beter voor zorgen vind ik. Waterdicht inpakken tijdens de race. Bij ons is ook alles klam en vochtig in de tent maar thats part of the game. Nee ze laten volgens mij nu wel een steekje vallen maar ja. Er zit niks anders op dan in de bus te stappen en te zien waar ze ons heen brengen. Terwijl ik dit schrijf weet ik dat al want ik lig lekker op mijn matje in een sportzaal. Het is hier warm en droog. Mijn natte kleren hangen op de tribune te drogen. Veel plek hebben we niet want het is absoluut geen olympisch stadion en 234 collega’s is niet niks. Hutje mutje, we lijken wel vluchtelingen. Mooi moment om mijn tentgenoten aan jullie voor te stellen.
1. Hichame: Marokkaan van origine en is in Frankrijk opgegroeid. Woont sinds enkele jaren in Qatar waar hij een vrouw en 2 kinderen heeft. Het is een fijne kerel. Heeft goede humor en is altijd vrolijk. Hij gaat ook dit jaar proberen the 4 deserts te vervolledigen. Ik ken hem dus al vanuit Namibië.
2: Dav: een jongeman Engelsman uit Wales die sinds enkele jaren ook in Qatar woont. Yogaleraar van beroep. Terwijl ik aan het begin van de race dacht dat het een snelle jongen was weet ik nu wel beter. Dav is altijd met de laatste binnen. Waarom weet ik niet. Geen harde denk ik. Nog niets meegemaakt.
3: Chizuru: een Japanse vrouw van rond de 35 schat ik. Lief en zorgzaam. Ze is een erg goede en ervaren loopster en heeft al heel wat ultra’s afgewerkt. Werkt bij L’Oréal schijnbaar. Wat ze daar doet weet ik niet. Niet voor de foto’s in ieder geval 😉
4: Takasuma: een Japanse jongen van 23 met enorm veel looptalent. Loopt top 5 op dit moment. Is niet spraakzaam, loopt, eet, rust, eet, slaapt enz enz. Kan heel goed slapen en laat zich door niets of iemand storen. Ik lig naast hem en als ik snachts voor de zoveelste keer moet pissen en naar buiten stommel slaapt ie gewoon door.
5: Angela: Angela is een pezige Duitse die in San Francisco woont. Een ervaren ultraloopster zo blijkt want ze is met voorsprong de leider bij de vrouwen en zonder ongelukken gaat ze de race winnen. Ze is vriendelijk en weet wat ze wil. Ze is panisch voor geitenstront want als er ook maar een streepje ervan aan je enkels kleeft wordt je door haar direct de tent uit gestuurd.
6: Ben: een Amerikaanse jongeman van ongeveer 35 die in Hong Kong woont en werkt. Ook een heel ervaren ultraloper. Hij is al jaren de boezemvriend van Angela. Ze lopen altijd samen als ze ultra’s gaan doen. Hij masseert haar schouders savonds en gaat om drinken enz enz. Hij is een beetje de loopjongen.

Kortom: allemaal vriendelijke mensen die voor hetzelfde doel komen. Hun hobby uitoefenen.

19:15 uur :
Zojuist briefing gehad over schema van morgen. Om 6:00 hot water avalable.
7:15 uur de bus in naar de startplaats van morgen. Ook nog even de mededeling dat de etappe maar 30km zal zijn. What a pussy’s zijn dat hier eigenlijk ??! Teveel mensen met kapotte voeten door de regen van afgelopen dagen. Als dat het criterium is dan hadden ze de MDS na dag 1 al kunnen stoppen door mij ! Valt me zwaar tegen maar goed, we zullen het ermee moeten doen.
Oja ik heb honger. En men avondeten is al op. Gevoel maar uitschakelen zeker?
Zit niks anders op vrees ik. Truste.

 

Vrijdag 3 Augustus

13:30 uur : ik lig uitgeteld in de tent. Om 5:15 uur wakker geworden om te ontbijten, alles weer inpakken, schoenen aan – die nog steeds niet droog zijn- en klaarmaken voor de etappe van 30km vandaag. Ze hebben de etappe 8km korter gemaakt doordat de eerste sectie niet te belopen is door de regen die afgelopen dagen gevallen is. Om 8:00 uur worden we met de bus naar de startplaats gebracht. Ik zit helemaal achterin in de bus en dat was geen verstandige keuze. Ondanks dat het maar 20 minuten rijden is voel ik mezelf korte tijd na vertrek misselijk worden. Wanneer we gearriveerd zijn bij de startlijn voel ik me echt niet goed en vrees ik voor de dag die komen gaat. Het eerste deel (ongeveer 3km) was redelijk vlak. Iedereen vloog leek het wel en ik stierf duizend doden. Hoe ik ook probeerde ik kon gewoon niet harder. De eerste klim van de dag naderde. Deze was zo steil dat wandelen de enigste optie was. Wanneer ik de top bereikt had voelde ik mezelf weer een beetje mens worden. Sterker nog, in de volgende sectie kon ik waar anderen moesten wandelen hardlopen. Ik voelde me met de minuut beter worden. Één voor één raapte ik ze op. Bij de eerst CP na 8km lag ik ongeveer 25e. De sectie tussen CP 1 en CP2 was helemaal mijn ding. Vals plat omhoog met af en toe een afdaling en allemaal singletrack. Love it! Bij CP 2 had ik er weer 6 ingehaald dus moest ik ongeveer 15e liggen. Vanaf CP 2 naar de finish heb ik er nog enkele ingehaald dus ik zal ongeveer 12e of 13e geëindigd zijn vandaag. Als iemand me dat smorgens aan de startlijn gezegd zou hebben zou ik hem vierkant uitgelachen hebben. Al met al een mooie dag. Één van de laatste want morgen nog 9km en dan zit het er alweer op. Gelukkig want ik begin mijn gezinnetje echt te missen. Ik kan niet wachten om zondag weer lekker thuis te komen, mijn verhaal vertellen en de dagen daarna samen te genieten van elkaar.

18:15 uur: Net het avondmaal op. Avondmaal, dat klinkt alsof we zijn uit eten gegaan in een restaurant. Niets is minder waar. Het was weer een gevriesdroogd zakje, van het merk Real Turmat deze keer. Maakt niet uit want op den duur ga je alles waarderen.
Er wordt een announcement gedaan dat de start van morgen al om 7:00 uur zal zijn. Dat is vrij vroeg om een rondje te gaan rennen. Gelukkig heb ik daar regelmatig op getraind in het weekend. Vroeg naar bed dus. Maar dat hoef je in heel het camp niet uit te leggen. De meesten zijn aardig gaar na een weekje ultra runnen. Truste.

 

Zaterdag 4 Augustus

4:15 uur : ik ben wakker. Of beter gezegd, nog wakker. Ik heb niet kunnen slapen. Alles plakt in de slaapzak en het is koud. Heb men jas aangedaan maar krijg het niet warm. De staffmembers hebben een feestje denk ik. De muziek ging pas rond 2:30 uur uit. Men Japanse buurvrouw die naast me ligt snurkt een klein beetje. Dat is de eerste keer in de hele week. Ze zal vast wel moe zijn dus ik kan het haar met plezier vergeven. Ik gun het haar. Ze is zorgzaam voor onze andere Japanse tentmakker Takasuma. Hij ligt op een mooie 4e plaats in het algemeen klassement. Mooi om te zien.

9:30 uur: we zitten in de bus. We staan nog stil op het parkeerterrein van de finishplaats. Een prachtig door Unesco onderhouden boeddhistische tempel met een groot binnenterrein waar de finishvlag ons heeft onthaald. Het zit er op. De laatste etappe van 9k was nog aardig stress. Ik mocht niet te veel verliezen op mijn achtervolger en als ik snel was kon ik nog een plaats opschuiven in het klassement. Ik weet niet wat het geworden is. Ik zie het vanavond wel in het hotel. 9 kilometer heb ik alles gegeven wat ik in me had. Ik kan het gevoel niet beschrijven wanneer ik de finishlijn zie. Misschien kan ik het een finishgasme noemen. Achter de lijn is pizza, noodles, mongolian food en bier en cola beschikbaar zoveel je maar wilt. Ik pak een punt pizza en een frisse cola. Meer krijg ik niet binnen. Te veel risico voor platte kak. We moeten nog 7 uur in zo een stinkende bus naar het hotel rijden. Het boeit me op dit moment niets. Zitten, hangen, slapen of dromen. Alles is goed op dit moment. Ik ben voldaan. Ik zie mensen huilen van geluk en opluchting dat ze het gehaald hebben. Waarschijnlijk sta ik op dat moment als een wereldvreemde het allemaal te aanschouwen. Niet wetende wat ik met mijn gevoel aan moet. Ik zie Rene en Karin binnenkomen en in elkaars armen vallen. Ik loop op ze af en feliciteer Rene met zijn prestatie. Ik doe hetzelfde met Karin. Ze pakt me zo hartelijk vast dat ook bij mij de tranen ineens niet te bedwingen zijn. Een omhelzing die niets met liefde te maken heeft maar met ontzettend veel menselijkheid. Weten wat er op dat moment door de ander heen gaat. Thnx Karin. Het was fijn je te ontmoeten. Ook jij Rene bedankt. Bedankt voor je adviezen en je altijd goede humeur. En natuurlijk niet te vergeten Evelijn. Sterke vrouw zo is gebleken. Ook jij dank je wel dat ik je heb mogen leren kennen. We hebben niet veel woorden gesproken maar wellicht dat dat bij ons hoort. We hebben ons vaderland met deze prestatie absoluut geen oneer aangedaan. De medaille hangt fier om onze nek. Nederland boven!! Voor mij is 3 van 5 is een feit. Op weg naar huis!!

11:00 uur : nog geen kilometer gereden. Wanneer we eindelijk allemaal in de bus zaten bleek dat de helft van de bussen nog getankt moesten worden. En dat gaat niet zo gestroomlijnd als in België of Nederland. Ik hoorde dat de raceleader ook aan onze chauffeur vroeg of dat hij nog getankt moest worden. De man keek haar aan of dat hij een aap op een brommer zag rijden. De arme jongen sprak geen woord Engels zo bleek. Ik keek het nog een tijdje aan en ben toen maar even op zijn metertje gaan spieken. Hij bleek vol. “ He’s full Riita! ‘ we can go. At least as his meter is not broken. ‘ Ok thanks Bart ‘ antwoord ze. Daarna brabbelt ze wat in haar portofoon en eindelijk vertrekken we. Op weg naar huis!! ( voor de tweede keer vandaag).

 

Zondag 5 Augustus

10:16 uur plaatselijke tijd Ulaanbataar AirPort.
Eindelijk de lucht in. Om 2:45 de wekker gezet omdat onze shuttlebus om 3:30 uur vertrok richting luchthaven. Mijn vliegtuig had eigenlijk om 7:05 van de grond moeten gaan maar door slecht weer is dit uitgesteld. Shit happens. Er zijn ergere dingen op wereld. Ik moet altijd erg lachen om de reacties van de meeste mensen als zulke dingen gebeuren. Net alsof door hard te roepen of jezelf druk maken er iets gaat veranderen. Bovendien gaan of komen de meeste terug van vakantie. Wat is dan een paar uur in een mensenleven. Beheersing en relativeren is helaas voor velen een groot werkpunt.
Mijn 3e van 5 ultra’s zit erop. Met succes al zeg ik zelf. Al kan het natuurlijk altijd beter. Tevreden zijn in je prestatie verminderd de drang naar beter worden. Dat vermijd ik ten alle tijden. Een 16e plaats in het algemeen klassement van in totaal 234 deelnemers. Ondanks dat ik wel kan zeggen dat ik enige ervaring heb opgebouwd heb ik ook van dit avontuur weer veel bijgebracht. Als eerste dat mijn ‘veer’ ook nog steeds breekbaar is. Gelukkig maar. Ten tweede dat de stewardessen van Aeroflot al een lange dag of nacht achter de rug hebben….
Wat betreft het land: ik kan natuurlijk alleen spreken over de Gobi. De Gobi is echt heel groot. De natuur is er de baas, laat niet met zich sollen, is onvoorspelbaar maar oh zo wondermooi. Ik ben alleen maar vriendelijke mensen tegengekomen. Door de – vergeef me de term – achterstand in de beschaving waarderen deze mensen nog de kleine dingen in het leven. Dingen die er bij ons al lang niet meer toe doen. Misschien moet ik daarom wel zeggen ‘voorsprong’ in de beschaving.
Ik ga dit avontuur afsluiten.
Ik wil iedereen enorm veel bedanken voor de support en reacties in welke vorm dan ook. Mijn waardering daarvoor is groter dan ik kan laten uitschijnen maar ik hoop dat het voelbaar is. Ik ben blij weer huiswaarts te gaan. Naar vrouw, kinderen en familie. Ik ben door mijzelf een week af te sluiten van contact weer een week verloren. Een week verloren waarin ik kan laten merken dat zij mijn dierbaarste bezit zijn. Ik heb weer wat in te halen ;-).
See you at Atacama in 8 weeks!

 

 

Atacamacrossing

 

Zaterdag 29 september

11:30 uur; Het is de ochtend van de reis vanaf het hotel naar het eerste kamp. Het was een rustige ochtend. Ik weet zo onderhand wel wat ik moet doen en in welke volgorde. Enige wat nog echt gedaan moest worden was het kopen van minimaal 50ml zonnecrème. Het flesje wat ik had meegenomen had te weinig inhoud. Verplicht is 60ml en ik had maar 15 ml meegenomen. Scheelt toch weer 45 gram als het gelukt was maar helaas. 45 gram?? Ja inderdaad 45 gram. Ik kan u vertellen dat elke gram telt in de race. Zowel fysiek als tussen de oren. Als de rugzak over de 8,5 kg gaat dan is het paniek. Maar gelukkig blijf ik met het nieuwe flesje net onder de 8,5kg en kan ik net iets meer insmeren dan het puntje van mijn neus.

13:00 uur; Na een laatste berichtje op FB en gezin cut ik myself off from the outside.
Vanaf nu ben ik afgesloten van de buitenwereld. De telefoon gaat op vliegtuigstand.
Ik heb samen met Hichame nog een mega lunch genuttigd in het dorp. De serveerster kon niet stoppen met lachen. Nooit van carboloaden gehoord denk ik. Al moet ik zeggen dat het eigenlijk lachwekkend en beschamend was op een bepaald moment. Leek meer op carbo-overloaden.

15:00 uur; We zijn nu een klein half uurtje onderweg in een klein busje dieper de woestijn in. Het landschap is fenomenaal mooi. Ik kan niet wachten erin rond te rennen.
Zo te horen is iedereen enorm zenuwachtig en/of opgewonden. Het is rumoerig en noisy in de bus. Zoals gewoonlijk zit ik op een lonely seat. Dat wil zeggen dat ik niet direct een buurman of buurvrouw heb. Ik wil niet praten op dit moment. Rustig naar buiten kijken en genieten van het prachtige landschap terwijl er regelmatig de gedachte naar het thuisfront is. Hoe zou het zijn. Wat zijn ze aan het doen. Ik betrap me erop dat telkens er zo een moment is dat er een gevoel van gelukzaligheid binnendringt. En dat men ogen lichtjes gaan zweten. Thuis is het moeilijk zulke momenten te creëren. Maar op momenten dat je weg bent voor een tijdje en je ze moet missen doet je beseffen en realiseren hoe groot de liefde kan zijn. Ik kan het niet beter omschrijven dan dit. Ronan Keating schreef er ooit een song over. “If tomorrow never comes”. Laat op momenten dat het kan zien hoeveel je van elkaar houd. Eens het te laat is kan het niet meer. Don’t forget!

20:15 uur; We zijn inmiddels aangekomen in het kamp en ik heb mijn eerste gevriesdroogde maaltijd naar binnen gewerkt. Smaakt weer ouderwets lekker.Het is bedtijd. Morgen beginnen we eraan. Ik heb er zin in.
Ik ben trouwens blij dat ik samen met Hichame vandaag nog snel een extra broek en trui heb gekocht voor deze nacht. Het is bitter koud buiten. Iedereen lacht ons uit. We hebben de bijnaam Chico en Chica. Ik moet toegeven, het ziet er niet uit. Maar het is wel lekker warm. Morgenochtend nog eens kijken wie er lacht.
Welterusten.

 

Zondag 30 september

Ik ga eerst terug naar vannacht. Zoals aangekondigd was het echt een ijskoude nacht. Gelukkig heb ik de eerste helft goed kunnen slapen. Vanaf 00:30 uur ben ik echter om de haverklap wakker geworden van de kou. Ik heb alles aangedaan wat ik meegenomen heb en nog was het niet warm te krijgen. Helaas.
Om 5:00 wakker geworden en eruit gegaan om te eten. Na een rondje socializen kwam ik erachter dat ik zeker niet de enige was die het koud had vannacht. Overal smurfen haha zo blauw als een ouderwets tientje.
Ontbijten ging bijna niet. Ik heb de helft laten staan, ik kreeg het niet binnen. Een vraag waard voor de dokter vond ik en die zei dat dat met de hoogte te maken had. Het kamp is immers gelegen op 3250m hoogte. Gewoon voldoende eten en drinken tijdens de race was het voorstel.

Het is nu 13:30 uur.
Ik ben al een dik uur binnen maar heb eerst een uur geslapen.  Ik voelde me niet goed na de finish. Hoofdpijn en misselijk.
Tijdens de race heb ik me ook nooit een moment goed gevoeld. Gelukkig heb ik voldoende kunnen drinken. Op dit moment gaat het redelijk. Ik ben vandaag 7e gefinished. Een pleister op de wonde van een zware dag. We zijn nog steeds maar met twee in de tent op dit moment ondanks dat er redelijke goede lopers bij ons liggen. Hoe weet je dat hoor ik u denken. Wel, ik vraag altijd naar de marathon tijd. Daaruit kan je een hoop afleiden. Alleen een marathon is geen ultra zullen de meeste na vandaag wel beseffen.

19:00 uur: Ik hoor aan het tromgeroffel dat er nog eentje richting de finishlijn komt. 11 uur onderweg voor 36km. Weet niet wat ik daarvan moet denken. We zijn niet allemaal even snel natuurlijk maar 11 uur?? Ach ja, aan de andere kant is het ook wel weer bewonderenswaardig natuurlijk.
Zelf heb ik nog steeds hoofdpijn. Ik heb vanaf de finish tot nu ca 5 x 750ml gedronken dus dat moet genoeg zijn. Bovendien is de regel na 18:00 uur niets meer drinken anders ben je een hele nacht naar de Dixi aan het wandelen.
Tijd om de ‘pizema’ aan te doen. Het wordt weer frisser merk ik. Hopelijk niet zo koud als gisternacht want de extra broek heb ik vanochtend aan de ‘locals’ gegeven om gewicht te besparen. Welterusten.

 

Maandag 1 oktober

15:00 uur: Heel soms vraag ik me af wat ik eigenlijk aan het doen ben. Vandaag was zo een dag. 38km leek wel 380km. Het ging niet goed. Mannen die normaal dezelfde ‘pace’ als ik hebben moest ik al vroeg laten gaan. Het zou een eenzame dag worden was ik bang en dat is uitgekomen. Na de eerste CP (ca 6km) moesten we de rivier in. Telkens oversteken van de ene naar de andere kant met sterk stromend water meestal tot kniehoogte en soms tot de edele delen. Hoe koud dat kan ik niet uitdrukken in eenheid maar geloof me….berekoud! Zo koud dat je je voeten niet meer voelde. Het leken wel stenen. Maar…. supermooi! Dat wel. Wat een mooie natuur hier.
Na de rivieren gingen we uphill. A long time uphill!! Daarna doken we ‘Death Valley’ in. De naam zegt het al. Het was zo dor en warm dat je weer snakte naar de koude rivier. Death Valley is lang, dat kan ik u verzekeren. De laatste 10km van de stage waren er voor mij teveel aan. Ik heb diverse malen moeten wandelen. Men voeten zijn zoals de eerste keer MDS. Althans zo voelen ze nu al. En het is nog een eindje tot de eindmeet. Ik heb er geen goede hoop op het klassement te kunnen verdedigen. Vandaag kwam ik 12e binnen. Dat betekend dat ik wat zak in ranking.
De eerste 10 vandaag werden bij de finish verplicht gecontroleerd op verplicht materiaal. Ik dus net niet al had dat voor mij niet uitgemaakt. Ik heb alle verplichte materialen nog in mijn rugzak zitten. Wat me niet zint is dat het overgrote deel van de eerste 10 niet in orde waren. Normaliter zouden ze een penalty krijgen maar velen kwamen spullen bij mij halen om toch in orde te zijn. Vreemde gang van zaken en bovendien niet eerlijk. Maar ja, ik loop voor mezelf en eerlijk. Laat de rest maar ‘cheaten’ en gelukkig zijn met hun uitslag. Ik ga rusten mensen. Ik denk dat het nodig heb.

 

Dinsdag 2 oktober

17:00 uur Eindelijk de moed gevonden weer even in de schrijfboom te klimmen.
Als iemand wil weten hoe de hel aanvoelt. Come to Atacama zou ik zeggen. What the fuck was dat vandaag. Net geen 40km en er toch bijna 6 uur over doen. De eerste 18 km waren nochtans relatief gemakkelijk. Maar daarna brak de pleuris uit. Ik weet niet goed hoe ik het schriftelijk moet uitleggen maar ik ga het proberen zo goed mogelijk en vooral zonder vloeken te doen. Na het tweede checkpoint op 18km staken we een weg over en toen begon het. They call it ‘frozen broccoli’ here. Een zoutvlakte die soms zo hard was als beton en soms tot je enkels erin. Niet in te schatten voordat je je voet wegplantte. En als de ‘beton’ nou vlak was dan was het nog niet zo erg maar dat was allesbehalve. Puntige keiharde grond/zout stekels elke vierkante centimeter. Daartussen hadden ze ook nog speciaal bamboe stengels geplant. Gemiddeld 10cm boven de grond uitstekend. Kortom, overal waar je je platvoet wegzette zwikt hij om. Mijn god wat heb ik gesakkerd. Dat duurde zo’n 11 km tot het derde checkpoint. Ik kan je vertellen als je dat 11km gedaan hebt dan verlang je naar een verlaten vlakke Inca weg die dwars door deze gezouten zandhoop loopt. Helaas…. Na checkpoint drie rocks all over the place. 7km om precies te zijn. Tussendoor wat zandvlaktes waarin rennen ook niet mogelijk was. Rennen was zowiezo niet meer mogelijk voor me omdat ik helemaal gebroken was na de zoutvlakte. Bovendien kon ik vandaag wederom het weinige eten wat ik binnenkreeg niet binnenhouden. Een ellendig hoopje shit. Zo voelde het aan. En toch voelde de eerste 18 echt goed en heb ik daarin gelukkig een klein verschil kunnen maken.
Ik weet zeker dat de rest ook helemaal naar de klote was. Als ik even een rondvraagje doe hier dan wordt dat gelukkig beaamd. De voeten doen ze enorm zeer na de race. Zojuist twee nagels doorboord om het etter en bloed te kunnen laten ontsnappen. Smakelijk eten Haha.
Maar….het is wonderbaarlijk hoe een lichaam hersteld na een race. Buiten de paar ongelukkigen die al kotsend het kamp rondstrompelen zie je dat het merendeel na een uurtje of twee alweer aanspreekbaar is. Aanspreekbaar zijn ze eigenlijk altijd wel maar een fatsoenlijk antwoord dat is pas na een uur of twee.
Dinnertime now. Carpaccio met pijnboompitten met kleine salade vooraf en daarna scampi’s in dragonsaus met tagliatelle. Hmmmm klinkt lekker maar helaas. Het is een zak gevriesdroogde Tikka Massala troep. Ook niet slecht, al prefereer ik de eerste optie.
See you.

 

Woensdag 3 oktober 

18:00 uur nu. De organisatie heeft ons weer pleziert vandaag. Same as yesterday but longer, nl 47km.
Sorry voor het Engels af en toe tussendoor maar dat komt omdat ik natuurlijk hier ook een hele dag Engels moet praten en dan schiet er al een Engelse zin doorheen en backspacen duurt te lang :).
Zoals ik al zei vandaag ook weer ‘frozen broccoli’. Is echt gevaarlijk vind ik en dat is ook gebleken. Buiten de vele afvallers vandaag zijn er 2 lopers gewond afgevoerd met snijwonden. Klaar Atacama dus. Er zijn voor zover ik weet nu 2 grand slammers uitgevallen. Een van hen is Sam. Met Sam heb ik eigenlijk best veel opgetrokken in Namibië en de Gobi. Vervelend was het afscheid des te meer vandaag. Hij is net vertrokken met een jeep naar San Pedro. Stonden we daar als volwassen mannen die stoer willen overkomen maar bij iedereen waren de natte ogen duidelijk zichtbaar. Helaas, live goes on! Morgen 80km! Rock the hell!
Oja vandaag als 9e gefinisht. Ging lekker, kon eten binnenhouden en goed drinken. Dat laatste was wel nodig want het was heet vandaag. Atacama heet!!
Ik ga zo dineren. Dat klinkt alsof we naar het restaurant gaan maar het zal zoals gewoonlijk een zakje uitgekotste gevriesdroogde troep worden. Voor de derde keer al vandaag. Vanmorgen één, nu en om 15:00 uur heb ik mijn ontbijt van aanstaande zaterdag opgegeten. Zaterdag is het toch maar 12km dus dat doe ik wel op een reepje.
See you!

 

Donderdag 4 oktober

21:00 uur Long Stage today. BAM JONGHE!! 6e plaats. 80 km in 10h58.
Wat een race vandaag. Mooi, zwaar en alle terreinen die je kan bedenken zijn aan bod gekomen. Na 3km al natte voeten in de Zoutvlakten (lekker gevoel in je wonden), Frozen broccoli, zandduinen, rotsen, klimmen en afdalingen. Werkelijk alles. Ik zeg het niet makkelijk maar ik heb echt pijn geleden. Bij de finish stond Mary, de bazin van Racing the planet de lijkjes op te wachten voor welgemeende felicitaties in de vorm van een goede ‘hug’. Don’t worry schat, Mary is voor de vrouwen. Daarna kon ik direct door naar de medicals die op dat moment willen zien hoe het je vergaat in de vorm van een medisch onderzoek wat loopt in het kader van electrolyten bij atleten en zware inspanning. ‘Did you pee in de race Bart’? “Yes i did two times”. ‘And what was it looks like Bart’? “it looked like epelseep m’am”. ‘Did you use your saltabs Bart’? “Yes I did”. Did you vomet, Bart’? “No madam, I did not”. Zo ging ongeveer het mondelinge gedeelte. Daarna het fysieke gedeelte in de vorm van een bloedtest. Probleempje voor de arme verpleegster want bij Bartje is na een zware inspanning geen bloed te vinden in zijn vingertoppen. Na vier keer met het naaldgeweer in mijn witte vingertoppen te hebben geschoten en bewegingen te maken alsof ze een geit aan het melken was vroeg ze of ik wou melken. Ik heb haar dan maar gevraagd of ze geen naald heeft om bloed te prikken in de arm. Zo gezegd zo gedaan. Kon ik tenminste naar de tent. Het klinkt raar wat ik nu ga zeggen maar het eerste uur nadat je gefinisht bent en je rillend in je slaapzak ligt van de kou zijn nog het ergste. Alsof er vier leeuwen aan elke kant van je staan te trekken om een stuk vlees. Hoe dat komt weet ik niet en of iemand anders dat ook heeft kan ik ook niet zeggen maar bij mij het in elk geval van dattum. Op het moment is het weer redelijk stabiel. Er zijn nu drie tentmakkers binnen. Stuk voor stuk keiharde kerels dat kan je beloven. Ben benieuwd hoe het er na vandaag uitziet met opgevers. Het waait ontzettend hard en de wind blaast de laatste 20km recht op de kop. Het is een beestachtige etappe.
De eerste 42 km heb ik en beetje de kat uit de boom gekeken en proberen aan te voelen hoe het lichaam de laatste dagen verteerd heeft. Bij CP4 op ongeveer 42km kregen we een blikje cola. ZALIG! Een teug en leeg Haha. Maar het gaf wel energie. Wat zeg ik, het werkte bij mij als een bom. GAS GEVEN!! De pijn die je op dat moment voelt in je voeten en benen afsluiten en gáán. Gáán als de brandweer zoals de ouweheer vroeger altijd zei. Stuk voor stuk raapte ik lijken op die al strompelend hun weg vervolgenden. Ik hoorde in het begin van de week een spreuk hier en die luidde: it’s not about how strong you are, it’s about how the others decrease. Die spreuk had ik goed in mijn oren geknoopt. Ik stond in beast-mode zo leek het wel. Ik kon blijven hardlopen. Naar beneden of naar boven, zand of gravel het maakte me geen moer uit. Dat alles nog zonder een aanmoedigend deuntje in de vorm van muziek in de oren. Dat had ik mezelf namelijk pas beloofd als ik minimaal 55km had gelopen.
Met nog 25 km te gaan heb ik de oortjes van de ipod in mijn oren gestoken en vanaf dan is het afzien en genieten tegelijk. Kan het niet uitleggen hoe het voelt als ‘Perfect’ van Ed Sheeran je mentaal sterker maakt. Er schieten tienduizenden gedachten tussen de pijnprikkkels door die je voeden met energie. Een enorme hoeveelheid energie! Heel emotionele momenten rennend door de woestijn met een pijn die niet te harden is al denkend aan je liefsten die thuis meeleven en waarvan je op zulke momenten beseft dat je onbeschrijflijk veel van hen houdt. Zij zien misschien nog wel harder af dan mij. Een heel jaar leven ze mee en bij elke race is het ook voor hen bang afwachten hoe het mij zal vergaan. Voor mij is de race na vandaag klaar. Die rustdag van morgen en dat peulenschilletje van 12km zaterdag kan me gestolen worden. Ik wil naar huis. Ik wil knuffelen, heel lang knuffelen.
Welterusten.

 

Vrijdag 5 oktober

9:45 uur op een lazy friday.
Het was een rumoerige nacht zonder veel slaap. Mondjesmaat kwamen er strijders over de finish en dan slaan ze de tam tam. Maar het maakt allemaal niet meer uit. Liggen was al voldoende. Pas tegen de ochtend heb ik wat kunnen slapen.
Ik ben net de e-mails gaan lezen in de cybertent. Het is fijn te weten dat er een heleboel mensen meeleven.

18:15 uur; Er komen 2 jeeps het kamp inrijden. Er stappen een aantal crewleden uit met wat manden. Binnen no time staat iedereen als een wilde buiten rond de mandjes. Er zit 1 droog broodje en een appel in voor iedereen. Ik hoor je denken…droog brood en een appel. Daar maken ze een gevangene nog niet blij mee. Dat klopt maar ik kan je vertellen dat het goed smaakte. Het kwam voor mij goed uit want al het voedsel is op. Ik zal morgen moeten lopen op 1 muesli reep. 12,9km dat moet wel lukken. Met een beetje mazzel ben ik op een uur en een kwartier binnen. Ik mag trouwens niet aarzelen want de eerstvolgende staat maar 11 minuten achter mij in het klassement. Als ik een slechte dag heb en hij een goede kan het wel eens riskant worden. Na de finish wacht er ons pizza en cola van de organisatie.
Maar eerst nog een nacht in de slaapzak. De laatste. Ik ben trouwens benieuwd hoe men voeten eruit zien. Weet je dat niet dan? Nee, ik heb men sokken na de lange etappe nog niet uitgedaan. Ik durf niet. Ben bang dat als ik ze uittrek dat de tape meekomt en als dat gebeurt komt meestal ook het velletje mee en dan begint de miserie. Het voelt redelijk goed aan maar de rode vlekken steken te veel af tegen de felgele achtergrond en meestal is dat niet zo een goed teken. Ik hou het maar zo tot morgen in het hotel.

Welterusten.

 

Zaterdag 6 oktober

15:00 uurHoewel de etappe naar het marktplein van SAN Pedro van vandaag maar 12,9km was toch heeft ze nog even zeer gedaan. Ik had in de ranking gezien dat ik 11 minuten achter Michael Gawron stond en dat achter mij een Roemeen stond. Ene Daniël met bib-nummer 35.

Hij had 6 minuten achterstand op mij dus als hij een goede dag had en ik een slechte dan kon mijn 8e plaats nog wel eens in gevaar komen. Ik weet bij voorbaat dat ik niet heel snel ben op kortere afstanden. Vlak voor de start wenste ik Michael succes en hij vroeg me of ik ging voor de 7e plaats en hem wilde uitdagen. Michael en ik zijn allebei grand slammers dus ik ken hem al van de vorige races en we zijn mag ik wel zeggen goede vrienden geworden. Dat komt omdat ik ongeveer dezelfde pace heb als hem dus we lopen geregeld samen in de etappes. Gemiddeld over de hele race is hij meestal net iets sterker dan ik. Ik weet echter dat Michael nog slechter is dan mij op de korte afstanden dus hij is bang dat ik zijn 7e plaats wil bevechten en is ook zo oprecht dat aan mij aan te geven.

Ik stel hem gerust dat ik dat zeker niet ga doen. Voor mij is de race gelopen. Hij bedankt me en zegt dat hij dat waardeert. Ik vertel hem nog wel dat ik een probleem heb met die Roemeen die 6 minuten achter mij staat dus dat ik die ga proberen volgen vanaf de start en dat Michael gewoon achter mij moet blijven lopen. Hij stemt in.

Nog 1 minuut voor de start. Ik ben in het tumult de Roemeen uit het oog verloren en zoek angstvallig naar bib-nummer 35 wat op zijn rugzak moet staan. Ik kan hem niet vinden. Paniek. Het startschot valt en de hele groep vertrekt als een speer de zandbak in.

Ik zoek nog steeds een rugzak met nummer 35 maar tevergeefs. Ik kijk achter me of ik Michael zie. Zoals afgesproken loopt hij in mijn spoor. Wanneer na enkele minuten het veld wat meer open ligt en ik nog steeds de Roemeen niet heb kunnen ontdekken ben ik er zeker van dat hij mijn 8e plaats wil pakken. Ik versnel een beetje en haal daarmee al enkele lopers in. Plots zie ik 200 meter voor me in de kop van de race de Roemeen lopen. Ik zie het aan zijn manier van lopen. En aan zijn broek. Nu weet ik ook waarom ik hem niet meer kon vinden. Zijn rugnummer zit niet meer op zijn tas. Hij heeft vlak voor de start zijn bib-nummer van zijn rugtas afgehaald. Ik ben er bijna zeker van dat hij dat expres heeft gedaan in de hoop dat ik hem niet zou zien en dat ik dacht dat hij dan achter mij liep. Ik versnel nog een keer om dichter te komen. Slow down Bart, I can’t follow roept Michael achter me. Ik doe wat hij vraagt en ga naast hem lopen. Ik vertel hem wat ik gezien heb en dat we hem niet kwijt mogen raken. Michael zegt dat hij dit tempo niet lang volhoud. Wat nu? Enerzijds wil ik mijn 8e plaats niet afstaan aan de Roemeen maar anderzijds wil ik Michael zijn 7e plaats niet bekampen. Een man, een man, een woord, een woord. Ik besef dat een goede band met iemand waarmee je vele kilometers samen hebt afgezien belangrijker is dan 1 plaats in een officiële ranking en daarom vertraag ik weer iets. De Roemeen loopt stilletjes uit op ons en ik zie dat hij regelmatig omkijkt of hij mij nog ziet. In mijn bovenkamer begint er vanalles te koken en te borrelen. Ik laat me toch zomaar niet in de kak duwen zeker? Nee normaal niet maar ik heb geen oplossing. De Roemeen is inmiddels uit het zicht en we hebben al 5 kilometer van de 12 afgelegd. Are you allright Michael, vraag ik. Yes Bart, this is a good pace for me.

“We loose him, can we speed up a bit” probeer ik nog eens voorzichtig. No please I can not go faster is het verwachte antwoord.

Ik loop zonder te weten waar ik loop. Ik voel me in de zeik gezet en voel me dom. Mijn euforie van de dag voordien is nergens meer te bekennen. Verschillende lopers zijn ons alweer voorbijgekomen. Lopers die normaal ver achter mij lopen. Nog 4,5 kilometer.

Ik heb het!!

“Michael! do you trust me?” Schreeuw ik naar achter.

“What? Why? Schreeuwt hij terug.

“Don’t ask me why, Do you trust me!?” Schreeuw ik nogmaals.

“Yes ofcourse I trust you” but why” probeert hij nog een keer.

“You will see” schreeuw ik terug en ik versnel.

Ik versnel zo hard dat Michael direct moet lossen.

“Bart! I can not follow!” Hoor ik hem nog roepen.

“I know Michael but trust me and run as fast as you can‼ Schreeuw ik terug en versnel nogmaals. Ik kijk nogmaals om en zie dat hij dan al ver achter me loopt. Ik draai me om en leg mijn rechterhand op mijn hart en breng ik tegelijkertijd zoals een soldaatmijn linkerhand naar mijn hoofd. Een teken wat we na de langere etappes telkens samen hebben gedaan naar elkaar toe wanneer we over de finish kwamen. Ik kan nog net zien dat hij hetzelfde teken daarna ook doet. Ik draai me weer om en versnel nogmaals. Ik hoor niets meer behalve mijn eigen ademhaling. Ik voel niets meer aan benen en voeten. Ik krijg een enorme boost van energie. Het lijkt wel of ik ontplof. Terwijl ik verschillende lopers weer met een gruwelijk tempo voorbij snel hoor ik er nog eentje lachen en roepen: “Hey Bart, are you catching the train or something?” Ik antwoord niet.

Ik moet hem pakken! Ik kan heel goed tegen mijn verlies maar niet op deze manier. Ik weet niet of het gaat werken en het is een groot risico maar mijn plan is als volgt. Roemeen 6 minuten achter mij. Michael 11 minuten voor mij. Als ik die Roemeen pak dan voelt hij dat hij niet meer kan winnen en zakt zijn tempo hopelijk en hoogstwaarschijnlijk. Ik blijf dan achter hem lopen tot de finish. In tegenstelling tot hem passeer ik de finishlijn niet tot er bijna 6 minuten verstreken zijn. Als Michael op dat moment nog niet in zicht is moet ik de finish wel passeren anders is pikt de Roemeen mijn 8e plaats in. Vanaf dat moment is het hopen dat Michael alles eruit perst en binnen 11 minuten binnen komt.

Ik ren als een wezenloze over het terrein wat inmiddels van zand naar een grindweg is overgegaan. De grindweg richting San Pedro. Nog 3 kilometer. Ik kijk op men horloge en zie hartslag 186 staan. Het boeit me niets. Ik versnel nogmaals. Loper na loper haal ik in. Plots zie ik de rugzak die ik wil zien maar hij loopt nog ver voor me. Wat moet die kerel hard gelopen hebben bedenk ik me in een paar seconden. Ik zie dat hij achterom kijkt vlak voordat hij de bocht omdraait. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij me niet gezien heeft want anders gaat hij misschien nog harder lopen.

Nog 2,5 kilometer. Ik loop de eerste huizen van San Pedro voorbij. Dit is mijn moment! Hij is net de bocht om dus ik moet nu alles geven om hem te pakken. Ik moet hem hebben voor de laatste 1,5 kilometer. Het niets voelende van daarnet is totaal het tegenovergestelde nu. Alles doet zeer nu. Mijn benen en hart schreeuwen dat ik moet stoppen maar men hoofd zegt GAAN! Ik kies voor voor het tweede. Ik draai de bocht om en ik zie hem lopen. Ik pers alles eruit en op 1,5 kilometer van de finish pik ik bij hem aan. Ik aarzel geen moment en loop hem voorbij. In mijn ooghoeken zie ik hem verbaasd en verschrikt opzij kijken. Ik weet dat het niet netjes is maar ik steek mijn duim op en als ik hem voorbij ben wijs ik achter mijn rug om naar het bib-nummer op mijn rugtas. Daarbij wijs naar het onderste gedeelte van het nummer. Daar staat “Bart”. Thats me. Nice to meet you Daniël.

Ik vertraag en wacht tot hij weer voorbij zal komen. Hij komt niet. Hij heeft het begrepen. Terwijl het publiek applaudisseert kijk ik of ik Michael al zie. Helaas nog niet op dat moment. Het enigste wat ik zie is een versufte en teleurgestelde Roemeen. We draaien weer een bocht om en ik zie heel in de verte het gele spandoek van de finish hangen. Ik weet inmiddels dat in de laatste etappe ongeveer honderd meter voor de finish de tijd wordt geklokt om de lopers de kans te geven op een deftige manier te genieten van de echte finishlijn. Ik vertraag nog wat tot een damesloopje (sorry dames😘) en merk dat mijn inmiddels op zijn plaats gezette Roemeense vriend niet de moeite meer neemt, of niet durft over te nemen. Vijfentwintig meter vóór de tijdwaarneming stop ik. Verbaasd kijkt hij me aan.

“Go man, you may win, its your lucky day today” zeg ik met een grijns. Aarzelend stapt hij op de officieuze eindmeet af terwijl ik blijf staan. Vlak voor hij er is kijkt hij nog een keer om. Ik steek men duim omhoog en geef hem een laatste brede glimlach. Hij snapt er zo te zien echt niets van.

Op het moment dat hij gechipt wordt kijk ik op mijn horloge. Het is 10:04:32uur. Dat betekend dat ik uiterlijk 10:10 uur gechipt moet worden. Come on Michael, come on friend, bid ik in alle talen. Terwijl er een jurylid uitbundig naar me staat te wenken loop ik terug naar de bocht. In de verte zie ik iets roods aankomen, dat moet hem zijn. Het is 10:07 op dat moment. Ik besef dat al zou ik zelfs nu over de finish lopen dat ik Michael niet zou teleurstellen omdat hij 11 minuten voor mij staat. Toch wacht ik op hem. 10:08, 10:09, ik sta te springen en te roepen als een wilde. “Come on Michael!!” Schreeuw ik uit volle borst. Ik zie dat hij stervend op me af komt. Ik reik mijn hand uit en samen sprinten we struikelend op de chipmat af. 10:10:11 wordt mijn uiteindelijke tijd. Michael blijft daarmee 7e, ik blijf 8e en Roemeense vriend is 9e.

“Bart, I never doubt about you. Your a Good man”.

“Thanks Michael, I had faith in you’re capacity otherwise I’ve never done it this way” loog ik een klein beetje. Ik kijk hem aan, ik leg mijn rechterhand op mijn hart en breng het linker naar mijn hoofd. Hij lacht en doet hetzelfde. En samen lopen we onder het spandoek door.